Gemcitabine 3: de laatste?

donderdag 20 sept.: daar is tie dan: uitbehandeld

Het loopt flink uit in het ziekenhuis maar eindelijk zijn wij aan de beurt en inderdaad is daar dan weer een slechte bloeduitslag, zelfs al weer wat vocht in de buik wat ik bedreigender vind dan die hele tumor, en het einde van de behandelingen hier, ze heeft niets meer, ondanks dat bij de voorgaande chemokuur toch nog over een nog lang niet lege trucendoos werd gesproken. Was de kop van dit stukje toch goed voorspeld, had ik toen toch niet echt gedacht. Ik had er nu wel helemaal op gerekend maar het komt toch wel even binnen. Gemengde gevoelens, heerlijk om niet meer dit gebouw in te hoeven en te kunnen herstellen van al die lange chemomaanden, maar echt best is dit natuurlijk niet. Maar ik kan gewoon rijden, breng Bas naar zijn werk, laat thuis het verdriet maar komen, en dan 's middags naar mijn Chinese dokter. Die begrijpt er nog altijd niets van, volgens hem gaat het nog steeds goed, hij merkt wel dat ik minder energie heb dan vorige week. Maar erg gek is dat niet natuurlijk na zo'n week en zo'n ochtend. Tijdens de acupunctuur val ik een paar keer bijna in slaap wat hij een prima teken van ontspanning vindt. Mama is geschrokken als we haar bellen maar lijkt niet al te erg overstuur, we hopen maar dat dat echt is en dat ze er ook nog in gelooft. Als ik de bloeduitslagen nog eens bekijk zie ik dat ik in de 2 weken dat ik geen chemo heb gehad al behoorlijk aan het herstellen ben, mijn leverwaarden gaan weer de goede kant op en mijn witte bloedlichaampjes zitten voor het eerst in bijna een jaar al weer in het groen! Ik ben gewoon helemaal gezond, er zit alleen wat ergens in een hoekje van mijn lever, geen probleem toch? (maar het moet wel stoppen nu met groeien!). Heb wel meteen weer pijn, kun je zien hoe het mentale meespeelt. Krijg bedroevend weinig reacties op mijn update, balen. 's Avonds qigong waar Maria ook ziet dat ik erg moe ben, maar van zo'n avond knap ik altijd wel weer op.  

woensdag 19 sept.

Ook deze week weer een druk en gezellig weekje, mijn moeder en zus zijn geweest, een vriendinnetje, heb gevioold en de leraar vond het natuurlijk weer heel goed gaan terwijl ik zelf vind dat het niet zo best klonk, maar goed! Merk wel dat ik weinig energie heb deze week, heb ook al een tijdje niet goed bewogen en mijn Reiki gister ging niet door, en de Chinees vandaag niet want die heb ik morgen gezet, na de uitslag in het ziekenhuis, als tegengif. In de avond doen we mee als representant in een kankeropstelling, en als verrassing wordt er ook nog een opstelling voor mij gedaan, dit keer met planeten. Ik heb daar niet zo veel mee maar kwaad kan het nooit om weer eens goed afscheid te nemen van deze hardnekkige ziekte.

maandag 17 sept.: terug op aarde

Na een heerlijk verrassingsweekend met Soldaat en Euromast vandaag weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en voor weer eens een CT-scan. In het ziekenhuis hebben ze me al half begraven, of ik nog een beetje van het weekend heb kunnen genieten ondanks alles? etc. Ik maak me zelf ook niet veel illussies over de uitslag van de scan, met de bloeduitslagen van de laatste keren en ik heb ook het gevoel dat de tumor is gegroeid. Ik bereid me voor op de diagnose: uitbehandeld, maar stiekem hoop ik natuurlijk wel dat het toh beter zal zijn of dat ze toch nog iets anders heeft. Als ze trouwens nog een nieuwe chemo wil proberen wordt dat wel heel moeilijk. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam niet veel chemo meer kan hebben, ook mentaal ben ik het zat en zou eigenlijk wel een tijdje uit dit ziekenhuis willen wegblijven.

woensdag 12 sept.: meer energie, en meer en meer en meer

Gister Reiki, vandaag weer naar mijn Chinese dokter, morgen zhineng qigong, zo krijg ik iedere dag een dosis energie bovenop wat ik zelf doe en wat alle mensen om mij heen me sturen, en daarmee ga ik het dus redden. Mijn Chinees houdt nog steeds vol dat het iedere week beter met me gaat. Hij legt zijn student uit als die ook mijn pols voelt dat het karakteristieke tikken van de kanker niet meer te voelen is (!!!). Kortom, in de volledige overtuiging dat ik ben genezen stap ik daar de deur uit. Wat een verschil met het ziekenhuis! Denk zelfs weer aan vakantie. 's Avonds snel nog even stemmen, was het bijna vergeten, dan naar Dordrecht. Van Bas krijg ik een geschilderd portret voor mijn verjaardag, en vanavond is het gesprek en ze maakt ook allemaal foto's. Ik had een beetje gemengd gevoel omdat ik momenteel niet zo heel erg happy ben met mijn uiterlijk, maar lang leve de make-up, en de foto's zijn erg leuk en zo went dat steeds meer en wordt dat dan steeds leuker. Morgen vertrekt ons duikcluppie naar Schotland, helaas we gaan niet mee, was wel zo gepland, balen dus, maar goed Bas heeft een verrassingsweekend gepland dus dat komt vast wel goed.

dinsdag 11 sept.

In de ochtend een intense Reiki-behandeling. De pijn en het drukkende gevoel zijn nu echt helemaal weg. Met die extra energie heb ik voldoende kracht om eindelijk maar eens wat uit te zoeken en op te schrijven over mijn uitvaart. Een beetje gek met mijn status maar nu dan eindelijk een start gemaakt. En nu maar hopen dat het nog heel lang duurt en dat ik dan samen met Bas in een kissie mag liggen. Het is helemaal niet emotioneel, voelt als nog ver weg, maar zo ben ik het in ieder geval eindelijk eens uit mijn hoofd kwijt. En voor iemand die het eigenlijk niet zo interesseert werd ik op internet toch op wat mooie ideeen gebracht. Daarna gezellig met vriendinnetjes, lekker open gesprek over hoe het gaat, heerlijk als mensen daar gewoon over doen en er geen moeite mee hebben om daarover te praten. Lekker eten en dan nog wat doen in de tuin maar het wordt al weer akelig vroeg donker tegenwoordig.

maandag 10 sept.

Een heerlijk weekend met nog beter weer, gefietst en gewandeld en genoten. Gister heel veel pijn in mijn lever, dan denk ik dus meteen weer dat het niet zo lang zal duren, maar dat is vandaag best weer weg en dan ziet de wereld er weer heel anders uit. Maar stabiel is anders :-). Lekker uitrusten, stukkie gras maaien, Wammes buiten laten lopen.

vrijdag 7 sept.: geen chemo

We zijn lekker vroeg in het ziekenhuis, maar de uitslag van het bloed prikken laat erg lang op zich wachten. Dan moet er nog overlegd worden want de uitslag is niet goed, mijn witte bloedcellen zijn flink te laag, zo veel dat ze niet eens voor een aangepaste dosis gaan maar ik krijg helemaal niets! Dat is de allereerste keer dat me dit gebeurt. En het wordt ook niet eens een week later, gewoon helemaal niets meer nu. Dat is een lange pauze tot de volgende controle. Ik ben ergens opgelucht: ik voel dat ik het niet meer aankan na bijna 9 manden non-stop chemo, mijn lichaam helpt me nu en laat ook merken dat het rust nodig heeft om te herstellen. Maar het is natuurlijk wel eng, misschien wordt de titel van dit hoofdstuk nog eerder waar dan ik dacht! Ben ik weer op mezelf aangewezen, of hebben ze over 2 weken toch weer wat verzonnen?

donderdag 6 sept.

Ik voel me echt gesloopt, heb ook al een paar nachten niet goed geslapen en we zijn natuurlijk redelijk druk geweest. Ook de Reiki behandeling helpt niet echt om me fitter te voelen, merk dat ik erg in mijn hoofd zit. Van de zhineng qigong 's avonds knap ik wel lekker op.

woensdag 5 sept.: nou dan ook nog maar een duikje

De Chinese arts houdt vol dat het goed met me gaat, dus dan 's avonds ook nog maar een duikje, want van het weekend gaat dat niet lukken. Heerlijk!

dinsdag 4 sept.: en ook dat kan ik nog    

We gaan eindelijk een keer zwemmen, we hebben het er al zo lang over. Het gaat wel met moeite, want we kunnen in eerste instantie de chloorbrilletjes niet vinden (de laatste keer zwemmen was 2 verhuizingen terug...), maar na wat heen en weer rijden en een brainwave van Bas komt het toch nog goed. Zonder problemen zwemmen we drie kwartier zonder echt te stoppen. Zo raar, met die bloeduitslagen en ik voel ook dat het niet goed gaat maar toch gaat dit dan wel goed... 

maandag 3 sept.: dank

Krijg mail van Jenneke of ik interesse heb in energiebehandelingen, ze had zo het gevoel dat ze contact met met me moest opnemen. Ook Linda meldt zich of ik het goed vind dat ze energie stuurt. Erg dankbaar voor alle hulp die ik zo maar krijg! Zo moet het toch wel lukken! Mama is terug van vakantie en wil meteen langskomen. Gerust gesteld over hoe goed ik eruit zie gaat ze na een gezellige middag in de zon naar huis. 

zondag 2 sept.: stel maar op

Na een lange vakantiestop weer een Academ-dag. We zijn weer met een klein groepje, doen een mooie meditatie en de rest van de dag opstellingen. Ben moe aan het eind van de dag maar heb ik toch maar weer gedaan, wonderbaarlijk maar weer.

vrijdag 31 aug.: vooruit dan maar nog een keer

Het valt me zo langzamerhand echt zwaar en ik heb er flink tabak van, maar het eind is hopelijk in zicht. Het loopt voorspoedig in het ziekenhuis, maar thuis ben ik zo gesloopt dat ik de rest van de dag in bed lig, warm probeer te worden en veel slaap. Tussendoor als ik even wakker ben visualiseren hoe gezond mijn lever wel niet is... 's Avonds kijken we de indrukwekkende film As it is in heaven, geweldig, een goed eind van deze dag.