Ezel?

vrijdag 28 mei: dag en niet tot ziens

Terug bij de plastische chirurg, dwz de assistent. De wond begint dicht te trekken dus hoef niet meer terug te komen. Krijg nog wel een heel verhaal/preek waarom ik dan geen reconstructie laat doen, dat de chirurg erin gespecialiseerd is, dat het allemaal wel meevalt met de risico's. En dat na de afgelopen weken en wetende hoe slecht wonden bij mij helen, nou nee bedankt zo'n probleem heb ik er niet mee. Ik ben blij dat ik hier niet meer terug hoef, als het ooit nodig is zoek ik een ander ziekenhuis. Lopen we iedereen het SFG aan te prijzen omdat de mensen zo geweldig zijn, blijken dat vnl. dr. Vrijland en Patricia, deze afdeling is in ieder geval niet mijn ding, met zijn iedere keer een andere dokter en slechte bereikbaarheid en attitude. Blijkbaar voel ik me in het ziekenhuis toch ook behoorlijk kwetsbaar en onzeker, want een klein beetje empathie doet zo enorm veel goed, en informatie helpt mij erg voorbereid te zijn en neemt stress weg.

vrijdag 14/zaterdag 15 mei. Derde en definitieve verhuizing.

Weer een verhuizing! Wel balen, met mijn arm kan ik hoe dan ook niets tillen zonder in de problemen te komen, maar met zo'n open wond houdt het helemaal op. Lang leve onze vrienden die komen helpen.

dinsdag 11 mei. O maar dat is heel normaal.

Eindelijk kan ik terecht bij plastische chirurgie. Voel me aardig in de steek gelaten. Blijkbaar zijn dit soort complicaties voor hun heel normaal, maar niet voor mij dus wat meer bereikbaarheid, actie en inlevendheid zouden niet gek zijn. Opereren doen ze niet, moet vanzelf dichttrekken. Weer meer pleisters en zalf. Zegt doodleuk dat het wel 6 weken kan duren voordat zoiets dicht gaat! 

zondag 9 mei. Eerste hulp.

We belanden op de huisartsenpost van het ziekenhuis omdat het steeds verder open gaat en steeds roder wordt en de plastische chirurgie afdeling niet thuis geeft. Aardig wat uurtjes later met nieuw verband en recept voor zalf weer op straat. 

vrijdag 7 mei. Help, een gat!

Shit de wond is helemaal open gegaan, kijk zo bij mezelf naar binnen. Dit vind ik echt heel eng. Plastische chirurgie is onbereikbaar. Uiteindelijk kom ik via de receptie toch ergens binnen, maar krijg niet echt hulp. Twee keer per dag douchen en de straal erop zetten. Het is maar goed dat ik geen vaste baan heb...

maandag 26 april. Weg oor.

Operatie, 3x is scheepsrecht zullen we maar zeggen. Ondanks mijn gevraag heb ik nog altijd degene die opereert niet gezien of gesproken, weet ie wel wat de bedoeling is? Maar vlak voor de operatie zie ik 3 gezichten in mondkapjes boven me. Ze hebben me tijdens de operatie toch nog een extra verdoving, een roesje gegeven omdat ze buiten het gebied aan het snijden waren dat ze hadden verdoofd, daar ben ik wel wat pissig over. Wat begrijpen ze niet aan geef mij even wat tijd voor de operatie om in meditatie te komen, dan kunt u uw gang gaan, ik wil zo min mogelijk toep in mijn lichaam? Maar ik mag uiteindelijk toch naar huis en lig dan verder lekker uit te rusten in mijn bed.

vrijdag 23 april. Controle.

Controle bij dr. Vrijland. Alles weer goed! Zijn we weer even vanaf.

dinsdag 6 april. Zonder verdoving?

Weer tijd voor de jaarlijkse mammografie. Omdat ik toch in het ziekenhuis ben meteen maar de pre-operatieve screening voor de verwijdering van het ezels- of hondeoor. Het is theoretisch mogelijk om het onder lokale verdoving te doen, hoewel ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Ik vind het best wel een eng idee, maar beter dan al die rotzooi in mijn lichaam, dus geen algehele narcose voor mij....

woensdag 24 februari. Koopcontract.

Koopcontract! Eindelijk hebben we weer een huis, en nog ons droomhuis ook, na alle gezoek en mislukte koop en onderhandelingen en bijna de moed opgegeven.... Gaan we toch echt weer de goede kant op. Midden mei hebben we weer een eigen stek, kunnen we gronden, de spullen uitpakken die al een jaar ingepakt zitten, en dit jaar definitief afsluiten.

maandag 8 februari. Henk.

We rijden in de vroege ochtend weer naar Henk Fransen omdat de vorige afspraak in alle ijs en sneeuw was mislukt. Altijd hartverwarmend en versterkend, maar met mij collage kom ik niet erg verder.

dinsdag 5 januari 2010. Wat voor oor?

Afspraak bij de plastisch chirurg omdat ik zo veel last heb van een dikke bobbel oedeem onder mijn arm. De dokter herkent het meteen als een ezelsoor of 'dog ear' in het engels (scheelt nogal een ezel of een hond maar goed) en ik zal een oproep krijgen voor de verwijdering er van. Hij begint ook over een reconstructie, als ik het van eigen weefsel zou willen zou hij een hap uit mijn bil nemen (mijn buik is te dun, jippie), maar heb niet zo'n trek in alle risico's en een scheve bil.