Dan toch weer een operatie...

Dinsdag 12 mei. Bruiloft.

Naar de bruiloft van Irene en Ronny, hadden we een paar weken geleden niet met zekerheid kunnen zeggen, en gelukkig zonder drain. Mijn vingers zijn nog steeds gevoelloos terwijl mijn arm overgevoellig is, alleen in de oksel is alle gevoel weg, raar gezicht als je scheert. De hele dag blijkt toch wel wat veel, en er begint ook aardig wat oedeem op te zetten, maar gelukkig op dezelfde plek als voor de operatie en niet in mijn arm.

Maandag 11 mei. Drain weg!

We moeten even wachten maar dan gaat de drain er gelukkig uit. De nieuwe mammacareverpleegkundige is erg aardig. Het oedeem dat ik krijg van het typen op de computer vind ze normaal. Ze vindt wel dat we heel lang moeten wachten op de uitslag. Ze zal met dr. Vrijland overleggen. Probleem is dat Vrijland op dinsdag spreekuur heeft maar het oncologenoverleg is op woensdag. Dat betekent dat we nog een hele extra week moeten wachten. Gelukkig belt ze later op dat ze heeft overlegd en dat we woensdagmiddag mogen komen na het oncologenoverleg.

Vrijdag 8 mei. Kan die drain niet weg?

Ik bel met het ziekenhuis omdat het komende maandag 14 dagen terug is dat ik ben geopereerd en dat is de maximale tijd voor een drain. Ik snap wel dat ie er nu niet uit mag, helaas hij loopt nog steeds te veel. Maar hij gaat ook jeuken en het wordt rood dus maandag wil ik dat ding er echt uit hebben. Maandagochtend mogen we om 8 uur komen dan zijn we de eerste en kan Bas nog een beetje op tijd naar zijn werk.

Donderdag 7 mei. Gelukt!

Naar de diploma-uitreiking van Jessica. Ben nog steeds blij en verrast dat ik zo veel fitter ben dan na de vorige operatie. Wat meer of minder bloedverlies al niet uitmaakt. 

Dinsdag 5 mei. Gelukkig een huis.

Na een paar dagen met iedere dag bezoek, gaan we vandaag kijken bij een huis in Vlaardingen. Dankzij de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis, haar vriendin die makelaar is, en een paar aardige mensen die al verhuisd zijn maar hun oude huis nog niet hebben verkocht, ziet het er naar uit dat we over 3 weken niet op straat staan maar toch een dak boven ons hoofd hebben. De inrichting is niet de onze, het is ook vlak langs de snelweg, maar het is helemaal niet slecht en we zijn er hoe dan ook blij mee. Iedere avond de drain meten, maar die blijft veel te veel lopen. Af en toe valt dat ding of blijft het haken of ik lig er op in bed. Zal blij zijn als die er uit mag. De uitslag van de operatie laat lang op zich wachten, we zitten weer eens in vakantietijd. In de tussentijd maar herstellen en weer fit worden! Dat ik over een paar weken ook zonder werk zit en dat nieuw werk er in deze situatie niet zo snel in zal zitten denk ik nog maar even niet aan.

Donderdag 30 april. Koniginnedag.

Na een heerlijk nachtje in eigen bed lekker blijven liggen en lezen, dan in het zonnetje gelegen terwijl Bas nog wat dozen inpakt. Ik ben verrassend fit vergeleken met de vorige operatie dus in de middag wordt het cappuccino op het terras en lopen we een aardig flink rondje om de paar zielige koniginnedagactiviteiten van H'berg te "bewonderen". Verder rustig aan en m'n mailtjes eens bekeken! Ik heb wel ontzettende zenuwpijn in mijn bovenarm, alleen een blousje ertegen is al pijnlijk en ik voel ieder naadje en draadje.

Woensdag 29 april. Yes! Naar huis!

Ondertussen ben ik aardig aan het idee gewent dat je 36 uur na zo'n zware operatie al naar huis zou kunnen gaan. Groot dus de teleurstelling toen mijn kamergenote en ik de zaalarts de volgende ochtend de patienten hoorde doornemen op de gang en hij bij mijn naam riep: donderdag of vrijdag naar huis. Maar even later was hij dan op zaal, vroeg me hoe het ging, ik zei: goed, en dat ik wel naar huis wilde, en hij zei: goed en verdween weer. En dat was dat. Meteen tas inpakken voordat ze zich zouden bedenken (m'n kamergenote kreeg ieder half uur een ander bericht). Helaas kon Bas pas eind van de middag komen, dus toen ik hoorde dat het zo lekker weer was ben ik maar lekker een half uurtje buiten in het zonnetje gaan zitten. Ongelofelijk dat ik dat kan, na de vorige operatie kon ik amper 10 meter lopen en nu loop ik zo het ziekenhuis uit! Wat een verschil. Dan lunch, dutje, en toen weer naar buiten, maar helaas het was wat kouder geworden. Voor de drain, die nog een tijdje blijft zitten, had ik al een paar keer uitleg gehad hoe ik die moest legen, maar ik kreeg er nu ook nog een maatbekertje en een "charmant" zwart plastic heuptasje bij, voor drain en slangen. Nu maar hopen dat dieven niet denken dat daar geld of zo in zit! Ik vond het idee van zo'n drain zo lang en thuis voor de operatie eng maar alles went al weer. Toen kon ik eindelijk naar huis. Mijn duim en wijsvinger zijn compleet gevoelloos, maar hopelijk wordt dat snel beter.

De boom heeft helaas in drie dagen al z'n bloesem verloren maar er wel al een paar duizend bladeren voor in de plaats gestopt. Het konijn springt in de rondte. Nynke komt even langs en de overbuurvrouw komt leesvoer brengen. Later dan gedacht ga ik naar bed.

Dinsdag 28 april. The day after.

Ik voel me redelijk goed. Heb goed gebruik gemaakt van de morfinepomp zoals me was verteld, en heb de volgende ochtend dan ook een redelijk tevreden arts van het pijnteam aan m'n bed. Ik schrik me een ongeluk als de zaalarts 's ochtends roept dat ik de volgende dag naar huis mag, het is net 12 uur na zo'n zware operatie? De mammacare-verpleegkundige, de haastig opgetrommelde fysiotherapeut (weet niet waarom ik nu al moet komen u bent gistermiddag pas geopereerd) en de chirurg zelf vinden dat complete onzin. Toch wordt de morfinepomp 's middags al wel verwijderd (maar niet de infuusnaald zelf waar het me eigenlijk om ging, voor het geval het niet goed gaat dan hoeven ze niet opnieuw een infuus te prikken).

Maandag 27 april. Weer een operatie.

We melden ons keurig om 7 uur op de afdeling chirurgie. Daar vroegen ze zich echter af wat we daar zo vroeg kwamen doen. We waren dan wel herhaaldelijk verteld om er om 7 uur te zijn, de afdeling zelf vond dat redelijke onzin want de operatie was pas om 12:30 uur. Dus hebben we een rondje gelopen, de patientenkamer bewonderd en rondgehangen. Ongelofelijk ik lig in dezelfde kamer en hetzelfde bed als de vorige keer! Naast me ligt een vrouw die ook net een borstamputate achter de rug heeft. Het schema liep ook nog uit, ik vroeg een keer of ik al een pilletje mocht en me om moest kleden maar nee hoor. Maar opeens was het dan toch zo ver, er komt iemand binnen rennen, haast haast WC pilletje omkleden en dan wordt ik naar beneden werd gesjeesd. Ben overstuur doordat het niet rustig loopt, pilletje werkt natuurlijk nog lang niet, afscheid van Bas valt niet mee. Ik ben nog helemaal bij. Het infuus prikken lukt niet totdat iemand uit de OK vraagt waar ik blijf en het zelf maar doet. Was nog bezig m'n mp3-speler vast te plakken terwijl iemand poogde een infuus te prikken en ik al half de OK werd ingereden.

Toen ik wakker werd lag ik naar de lachende bloemballon op m'n kamer te staren en was Bas er al gauw weer. Ze hadden wat extra morfine ingespoten omdat ik overstuur was, maar daar ben ik niet blij mee want ik ben enorm duizelig en misselijk. Bas mag mijn eten opeten want ik mag nog niet, ben net pas terug uit de OK. En als ze dan 's avonds opeens ook nog vinden dat je wel moet plassen kun je daar zo maar heel beroerd anderhalf uur tevergeefs mee bezig zijn. Ik wil geen katheter en vraag ze te wachten. Midden in de nacht komt er dan een verpleegster zeggen dat ik nog niet heb geplast. Ik vraag haar om water en nog even een uurtje te wachten, drink een flesje Aquarius leeg, en bel haar dan toch al snel dat ik het wel wil proberen. Zie dat katheter helemaal niet zitten. Gelukkig ben ik niet meer zo duizelig en misselijk en kan zelf op de po-stoel gaan zitten. Wat ben ik blij als het dan lukt, en ze niet met slangetjes en zo aan de gang hoeven gaan. Veel geslapen heb ik die eerste nacht niet, ook al had ik niet veel pijn.