Chemo 4: zat.

Donderdag 14 april

Ik zit er al een paar dagen compleet doorheen en ook Bas loopt op het randje. Maar vandaag een lekker dagje, bezoek in de ochtend, een onverwachts telefoontje en omdat ik het zo moeilijk heb bezoek en een wandelingetje in de middag, en om deze chemo af te sluiten 's avonds naar familie-minitheaterjte Walhalla. Qua bijverschijnselen vielen deze weken mee, maar bepaald niet qua pijn en emoties en het is allemaal een beetje op.

Dinsdag 12 april

Na een heerlijk relax weekend uit de dip van vorige week. Vandaag weer bloed prikken en afspreken voor de volgende chemo. M'n witte bloedcellen zijn ontzettend laag, ik heb echt geboft dat dat is goed gegaan - vond ook de arts. Maar dat betekent dus zaterdag weer een injectie en mogelijk weer veel pijn de komende weken en niet staan noch zitten - we gaan het zien want zonder prik gaat dus echt niet. En ook al zijn m'n rode bloedcellen onder de grens, blijkbaar niet zo kritiek want ik ga deze komende keer geen bloed krijgen. Dat vind ik erg jammer want ik knap daar steeds enom van op, dus dat zal ik wel gaan missen. Dat ik steeds zo duizelig ben komt dus niet van het bloed en ik word met spoed doorgestuurd naar de neuroloog. Die heb ik nog niet gehad in dit ziekenhuis dus hop vooruit dan maar, hebben we volgende week ook weer wat te doen. Veel verwacht ik er niet van, zowel de morfinepleister als de chemo kunnen duizeligheid geven, de arts zat meteen aan kanker in het hoofd te denken maar dat lijkt me wat overdreven. Zal wel weer op een scan uitdraaien gok ik zo. En de pijn, tja, kan ook littekenweefsel zijn, buik zal erg gevoelig blijven. Dus vrijdag gewoon de volgende chemo en verder weinig opgeschoten! Nummer 5, daarna nog 1, eind is in zicht. Daarna wordt het dus wel hormoontherapie, volgende keer gaan die bloedwaardes ook vast worden meegeprikt. Het type hormoontherapie hangt ervan af of ik nog menstrueer of niet, want dat moet worden stopgezet. In 1x op mijn leeftijd de overgang in -(. Maar tja, de chemo doet ook hier al zijn best... Tijd voor een middagje uitrusten met blaadjes, thee en lekkers. 's Avonds stort ik toch een beetje in. Al dat gepiel aan mijn lichaam, iedereen doet maar, misschien komt ook gewoon alles van de afgelopen maanden eruit. Ik zit er gewoon doorheen.

Vrijdag 8 april

Zonnig dagje, langs mama, plantjes voor de tuin. Uitje naar Vlaardingen, langs de zumba, als vanouds, supergezellig, konden we maar weer meedoen! en naar Han en Marianne. Lange dag maar goed gegaan. Dipweek van het bloed goed doorgekomen, al duizelend, nu maar hopen op een super laatste week met eens wat minder pijn als het kan.

Woensdag 6 april

Nu doen de aderen in mijn arm opeens ook weer enorm pijn. Na al die weken niet prikken zouden die toch wel hersteld mogen zijn, maar ze bljven hard en bros van de chemo. Blijkbaar is er binnen dus nog wel het een en ander aan het werk. Misschien verklaart dat ook de pijn in mijn buik wel. Het is zorgwekkend dat ik geen idee heb waar die pijn in mijn buik vandaan komt. Aan de andere kant, ik neem nu al 2 dagen niets meer in voor mijn darmen en ze doen het zo maar zelf, dus toch ook trots dat mijn lichaam het zo goed doet!

Maandag 4 april

Zit er nog steeds een beetje doorheen, down, bozig. Een goed ouderwets potje mattenkloppen lucht enorm op. 

Zondag 3 april

De hele nacht wakker van de pijn, ondanks aardig wat pijnstillers voor de verandering. Echt schrikken, wat is er aan de hand, wordt mijn buik weer dikker, gaat er iets fout? Of is dit gewoon de reactie van een week met te veel van alles? Bas lekker uit duiken gestuurd, ben ik dan even zielig. En begin toch te missen dat ik niet echt met iemand kan praten, voor iedereen ligt het zo gevoelig dat als ik gewoon eens wil praten over, maar wat als het misgaat?, dat is echt hopeloos. Waarom kan niemand gewoon even volwassen, zonder drama, het er over hebben? Ik ben van plan nog heel lang te leven, maar mocht ik morgen dood gaan dan is dat gewoon zo. Geen reden om daar zo spastisch over te doen en net te doen alsof het er niet is. Anyway, gewoon even een moment van o wat ben ik zielig en niemand houdt van mij (en ja ik weet gelukkig best dat dat gelukkig helemaal niet waar is!). 

Zaterdag 2 april: zomer

De hele week hebben ze het al over deze mooie zomerdag dus daar gaan we van genieten. Klein stukje fietsen en kijken in de kas. Tot mijn verrassing breekt het staan me enorm op en krijg behoorlijk pijn, en in de hitte van de kas word ik gewoon niet goed. Helen komt lunchen en eind van de middag gaan we naar de Biesbosch voor een beverboottocht. Maar wat vanochtend begon wordt steeds erger en ik kan eigenlijk niet echt meer lopen, en heb ook behoorlijk pijn in mijn buik. Toch een beetje te veel gedaan vandaag of eigenlijk deze week? Als ik bedenk dat dit de eerste week na de chemo is, die ik normaal toch grotendeels met rusten doorbreng, dan is dit wel een heel heftige week, emotioneel maar ook heel erg veel gedaan. Fijn dat de bijverschijnselen zich zo rustig houden deze week, maar nu toch maar even goed uitrusten.

Vrijdag 1 april: maatje 36!

Arme Bas, weinig tijd om te werken deze week, vandaag terug naar Brummen. Gelukkig zijn de scores verrassend goed, voor bijna alle organen, en ik mag bijna alles al weer eten, wat is dat snel gegaan! Daarna stukje gewandeld op de Veluwe, wat 3 weken terug nog niet lukte, yes wat gaat het lekker, en halverwege lekker gelunched. Het laatste stukje viel niet mee maar toch gered. Het leven lijkt al bijna weer gewoon! 's Avonds zelfs even naar de winkels, ik heb echt niets om aan te trekken. Uiteindelijk een zomerbroek gevonden en een zomerjas, maarje 42 is maatje 36 geworden! Ik ben al snel te moe en krijg pijn van het staan dus verder slaat Bas een aardig stukje garderobe in terwijl ik op een stoeltje zit en modeshow kijk!

Donderdag 31 maart: afscheid

Dag van de crematie. Behoorlijk wat mensen gekomen. Ook mensen van vroeger weer gezien. Tja en als die dan roepen dat ik er geweldig uitzie en dat het zeker heel goed met me gaat, dan kan ik toch geen ja zeggen. Dus wel wat mensen laten schrikken. De afscheidsdienst was erg mooi, en ik heb ook mijn toespraak kunnen doen, en met z'n allen daarna met mama mee, dus bij elkaar toch een mooie dag. Wel moe maar viel toch niet tegen vandaag, allemaal gelukt. Nu maar hopen dat niemand van die mensen mij aangestoken heeft met iets.

Woensdag 30 maart

Vannacht ging mijn temperatuur weer alle kanten uit, en mijn slijmvliezen beginnen weer wat op te spelen, en ik ben continu dizzy bij het opstaan ondanks de bloedtransfusie. Over het algemeen vallen de bijverschijnselen echter erg mee dit keer, gelukkig maar! 's Avonds rijden we vast naar Zaandam waar we een hotel geboekt hebben zodat we morgen geen filestress en -leed hoeven mee te maken. Kamer met bad, heerlijk zo in dat lekkere warme water met mijn nog altijd wat zere buik.

Dinsdag 29 maart: helaas

Heb de hele nacht liggen krimpen van de pijn en vanochtend snel een nieuwe morfinepleister en een pijnstiller. Tjonge dat valt tegen zeg. Verder vandaag veel telefoontjes met thuis over de crematie en bezig met mijn afscheidstoespraak.

Maandag 28 maart: rust zacht lieve papa

Een redelijk goed weekend achter de rug met lekker weer en wat gerommel in de tuin en op het bankje in de zon. Geen bezoek gehad van de dame met de injectie voor de witte bloedcellen, en de pijn van de vorige begint langzaam te verdwijnen, dus ik kan zo langzaam aan eindelijk weer staan en wat lopen, heerlijk! De problemen met de slijmvliezen in de mond gegonnen wel vannacht al, hopelijk dat dat toch een beetje rustig blijft. Dan komt vanmorgen het nieuws dat mijn vader is overleden. We zijn ergens opgelucht dat aan zijn lijden nu een eind is gekomen want kwaliteit van leven was er al lang niet meer, maar het is natuurlijk toch heel verdrietig. Bas komt naar huis en dan gaan we weer naar Zaandam voor het definitieve afscheid. Zonder witte bloedcel injectie worden het nu wel spannende weken met toch veel omgeving en mensen met potentieel wat ziektekiempjes! Beetje voorzichtig maar. We ontdekken ook dat dit de laatste dag is van 13 weken sinds we het nieuws kregen. Wat een ongelofelijk gedenkwaardig kwartaal is dit geworden. Veel te verwerken, veel ziekenhuis en gedoe en gesol en pijn en ellende, en 2 vaders verloren. Veel loslaten. Er gaat een dikke streep onder dit kwartaal - we kijken uit naar een veel zonniger verloop van de toekomst! Ondertussen loop ik toevallig wel al weer een dag uit met vervangen van de morfinepleister! Ha!

Zaterdag 26 maart: lang leve de bloedtransfusie!

De nacht valt niet echt mee met pijn in de buik en misselijkheid. Ik blijf zaterdag dus lekker liggen. Rond half elf wordt het transfusiebloed dan toch wakker (net als vorige keer, zo'n 20 uur na toedienen), ik krijg enorme kleur alsof ik weken in de zon heb gelegen, en rode lippen, en heb een uurtje of wat koorts. Maar daarna voel ik me weer stukken beter, niet meer misselijk, kan wat eten, alleen drinken gaat moeizaam. Maar al met al wordt het een goede middag en avond.

Vrijdag 25 maart: het loopt steeds beter

Om 8:15 u zijn we in het ziekenhuis, en dit keer voor het eerst loopt alles dan toch redelijk gesmeerd. Niet al te lang wachten op het aanprikken en ook daarna loopt het aansluiten en spoelen redelijk voorspoedig. We krijgen het allemaal een beetje door, alles loopt iedere keer eindelijk een beetje beter! Dus zelfs met weer 2 zakjes bloedtransfusie zijn we toch tegen 16 u weer thuis, zo maar op een normale tijd ipv ergens in de avond. En hoewel ik weer nog niets merk van het bloed ben ik er redelijk goed aan toe en kan een hapje eten. Verder rustig en op tijd naar bed.