vrijdag 31 december: dat is nog eens een oudejaarsdag...

We hebben al om 8:45 u een afspraak bij dr. Klem. Patricia is er gelukkig ook bij. Het nieuws is nu wat anders, grote tumor in de lever en een onbekende massa rechtsonder in de buik. Door die rare massa zou het theoretisch ook een ander soort tumor kunnen zijn. Daardoor willen ze een leverpunctie doen, maar alleen als ik bereid ben om vervolgbehandelingen te ondergaan anders doen ze het niet. Hij brengt het niet leuk, blijkbaar staat er een rood uitroepteken achter mijn naam dat ik vorige keer nabehandeling heb afgewezen, het voelt echt als emotionele chantage. Ik heb gelezen dat een leverpunctie niet zonder gevaar is en dat je normaal een nacht in het ziekenhuis moet blijven, maar omdat het oudjaar is hoeft dat nu niet. Maar hij zegt ook dat het behoorlijke risico's met zich meebrengt, dat ik op de operatietafel kan eindigen vandaag, en nee dan gaan ze niet meteen even de tumor eruit halen als dat gebeurt, en dat ze het echt alleen doen als ik nabehandelingen ga doen. Ik probeer nog eens mijn standpunt uit te leggen maar het komt niet echt aan. Wat hij verder vergeet is dat de vorige keer de situatie wel even heel anders was (alles schoon, stapel zeer agressieve nabehandelingen als preventie), vergeleken met nu. Voor ons is het redelijk open hoewel ons hart op dezelfde plaats is, en we gaan voor de leverpunctie. Alles staat al gepland voor vandaag, Patricia is een schat want heeft radioloog Van Seijen geregeld waarvan ze weet dat wij hem het beste vinden en het meest vertrouwen. We zijn daar extra blij mee als blijkt dat de tumor hoog onder de ribben op een moelijk bereikbare plaats ligt, iemand anders was het misschien niet gelukt. De punctie (18 cm breinaald in mijn lichaam) doet extreem zeer en ik heb ook geen zin om me groot te houden dit keer, maar is gelukkig snel voorbij. Onmiddelijk na de punctie een bizarre pijn in mijn schouder, nou dat verband lijkt wel duidelijk. Ik moet nu een paar uur plat liggen, er komt een bed om me naar de dagbehandeling te brengen. Ook daar weer vertrouwde gezichten, Carmen is er weer en kent ons nog en is heel gezellig. Bas krijgt een oliebol, zo raar om te bedenken dat het oudjaar is, ik reserveer een appelflap voor later. Na een paar uur mag ik ook wat eten en dat broodje gaat goed. Er is ook nog een afspraak gemaakt met een gynaecoloog om te checken of het geen gynaecologische tumor kan zijn in de buik. Ook al wordt hij steeds aangekondigd, hij verschijnt maar niet, maar uiteindelijk is hij daar dan toch. Hij neemt ons mee naar zijn kamer op de poli voor onderzoek en wat meer privacy. In de haast vergeten we mijn appelflap mee te vragen waar ik later echt van zit te balen! Het klikt wel met dr Hofhuis, hij lijkt heel kundig en het onderzoek doet geen pijn. Hij ziet niets aan de eierstokken of de baarmoeder, wat een hele opluchting is, neemt voor de zekerheid toch een uitstrijkje. Hij laat ons wel zien dat er veel vocht in de buik zit, maar op een heel gemakkelijke plek om aan te prikken indien de leverpunctie geen duidelijk resultaat geeft. Voorzichtig naar huis, nog even plat liggen terwijl Bas snel wat boodschappen doet omdat de komende dagen natuurlijk alles dicht is. Er ligt een kaartje in de bus dat ze bloemen hebben geprobeerd te bezorgen mar blijkbaar zijn ze vroeg naar huis want er wordt niet opgenomen, erg irritant met zo'n lang weekend voor de deur. Nog steeds zo typisch om te bedenken dat het oudjaar is! We hebben alles afgezegd voor vanavond, hebben een rustige avond terwijl ik redelijk plat op de bank lig, er is veel cabaret op TV, om 12 uur steken we een grote vuurpijl af die alle kankerellende ver de hemel in wegschiet! Wat staat ons in het nieuwe jaar te wachten en hoe gaan we dit hoofdstuk nu een definitief afsluiten?  

donderdag 30 december

Bas komt nog een afspraak na, ik rust uit en doe mails en ga toch maar eens op internet kijken bij borstkankeruitzaaiingen. He, mijn type zaait selectief uit naar de buik en leveruitzaaiingen geven o.a. pijn in de schouder! Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken?

's Middags gaan we naar de Reiki master die bijzonder positief en optimistisch is over mij, hij geeft een behandeling en we werken ook nog blokkades uit het verleden weg, vol goede moed vertrekken we er weer. 's Avonds komen Martin en Angela langs, en Henk Fransen belt en we spreken af te bellen over het ziekenhuisbezoek morgen.

woensdag 29 december

De day after. We hebben goed geslapen, of misschien waren we nog in shock, zijn wel vroeg wakker. Mama belt enorm verdrietig als mijn zus is langs geweest. Ik vind het zo erg voor haar, ze heeft al zoveel op haar bordje. Mijn zus wil haar wel bij ons langsbrengen maar ze zegt zelf dat ze het nog niet heeft verwerkt, en wij hebben wel even genoeg aan onszelf, dus dat doen we niet. Ik begin aan mijn eerste stap in het overwinnen van kanker: activeren van onze supportgroep, ons vangnet! Wel lullig om voor de derde keer in een paar jaar een slecht nieuws mail uit te moeten sturen, en nu een echte slecht nieuws. De ondersteunende reacties stromen binnen en doen erg goed. Bas raadt me aan ook te beginnen met mijn dagboek: Hoe ik kanker overwon. Dat lijkt me een goede start. Van Jan krijgen we het telefoonnummer van zijn Reikimaster en ik maak een afspraak. Patricia belt dat we vrijdag een afspraak hebben met een andere chirurg, omdat Vrijland nog met vakantie is. Petra en Nol komen langs nadat ze het pa hebben verteld en we maken een wandelingetje door de sneeuw. Het blijft heel onwezenlijk allemaal. Wat is mijn prognose volgens de medici? Hoe sterk zijn wij na deze schok?  's Avonds komen we onze afspraak na en gaan eten bij Anja.   

dinsdag 28 december. Geen blindedarmoperatie...

De pijn op de plek waar mijn blindedarm zit gaat niet weg, dus toch de huisarts maar even gebeld. Die is op vakantie maar ik mag langskomen bij de vervanger. Kan ook constipatie zijn, oppert de assistent nog door de telefoon. Dat zou wel een beetje een afgang zijn zeg. Maar goed de huisarts vindt het toch wel een goed idee om naar de spoedeisende hulp te gaan om een blindedarmontsteking uit te sluiten. Ze vraagt naar welk ziekenhuis we willen. Omdat we vandaag in ons ziekenhuis om 13 u de afspraak met de revalidatiearts hebben (voor de schouderpijn), vertrekken we vervolgens daar naar toe. Wel balen het idee om zo op het eind van het jaar nog even weer geopereerd te moeten worden en weer een herstelperiode. Op de SEH wordt bloed en urine genomen voor analyse, daarna lig ik een paar uur op een bedje te wachten op de uitslagen en, omdat die geen uitsluitsel geven, vervolgens wachten op een echo, terwijl de op ijsstoepjes uitgegleden bejaarden binnenstromen. We doen de afspraak met de revalidatiearts, die ook niet weet wat er met de schouder is. Ze vond wel dat we wel een heel erg zware tijd achter ons hebben en dat ik best hogere (psychische) scores daarop had mogen aangeven in de vragenlijst, maar goed al wat ze kan verzinnen is een manueel therapeut eens naar de schouder te gaan laten kijken. Daarna wordt eindelijk de echo van de blinderdarm gemaakt. We hebben dezelfde Chinees die vorige keer de tumor niet kon vinden die al een punctie had gehad en die we helemaal moesten overtuigen en aanwijzen. Veel vertrouwen hebben we er niet in, misschien onterecht maar sorry dan. Vooral als hij niet snapt wat hij ziet, op de echo is geen ontstoken blindedarm te zien, wel iets wat lijkt op vocht. Hij overlegt met de chirurg of er een CT-scan kan worden gemaakt en dat mag. Die wordt gemaakt, inspuiten van de vloeistof doet dit keer extreem zeer, en dan weer terug naar de SEH op een ander bedje ergens achter in een hoek wachten op de uitslag. We gaan al informeren of we niet vergeten zijn, als een arts-assistent mee terug loopt en doodleuk meedeelt dat de uitslagen van de CT-scan er zijn, mijn buikvlies en lever zitten vol uitzaaiingen.... Of ik de nacht in het ziekenhuis wil blijven voor verdere onderzoeken? Ik wil naar huis! Hij gaat weg om een recept voor pijnstillers te schrijven en dan komen bij allebei de tranen en de paniek. Wat een nieuws, dit is echt slecht, ik wil niet dood, haal ik de zomer nog wel, ik wil leven! Vervolgens komt hij terug met de mammacareverpleegkundige Patricia. Fijn dat zij er is. Vrijland is natuurlijk net met vakantie, altijd als ik iets heb, wat een planning -). Patrica gaat verdere afspraken regelen. Ze belt ons morgen.

We komen lamgeslagen en zo verdrietig thuis en weten niet wat we moeten doen. We voelden ons zo gelukkig en zo gezond en sterk! Dit hadden we echt nooit kunnen zien aankomen. We bellen John en Atty omdat we daar vanavond naar toe zouden gaan voor de traditionele jaarafsluiting. In eerste instantie wil ik niet thuis op de bank blijven zitten, maar we besluiten toch thuis te blijven. We bellen zussen om te vragen of zij het persoonlijk aan de ouders willen vertellen. Jan komt gewoon even gezellig langs, dacht hij, hij valt met zijn neus in de boter. Maar dan zie je ook hoe snel een mens wat terugveert, we zijn al weer aan het opkrabbelen en van plan ook dit te overwinnen, tussen alle verdriet en paniek door. 's Nachts druk bezig met Reiki en visualisatie om de tumoren te laten oplossen.

maandag 27 december. Darmen?

Maandagnacht word ik wakker met een enorme scherpe pijn in mijn onderbuik. Zat de blindedarm nu links of rechts? Of is het het te veel eten en vlees eten op het kerstdiner? Ik heb het hele weekend ook al flink last van mijn schouder. Bas heeft een weekje vrij genomen, eindelijk een weekje vakantie waar het sinds maart nog niet van gekomen was, en voor vandaag hebben we een bezoekje aan de sauna gepland. Lekker warm water lijkt me heerlijk dus we gaan uiteindelijk toch. Ik loop wat moeilijk en krom maar verder is het best te doen.

woensdag 24 november. Vragenlijsten.

Ik krijg een dik pakket vragenlijsten binnen voor de revalidatiearts, tjonge, vooral ook flink wat psychologische dingen. Het pakket gaat dezelfde dag nog op de post, kijken of dat snel aan gaat komen met onze stakende TNT...

vrijdag 19 november. Controle.

Het is weer tijd voor controle bij Vrijland. Omdat ik toch nog wel iedere 1-2 weken een flinke aanval in mijn schouder heb krijg ik tenslotte een verwijzing voor de revalidatiearts, misschien dat een multi-disciplinair team er wel wat mee kan. Verder is alles gelukkig goed. Dr. Vrijland ziet er bijzonder uit en lijkt wel een metamorfose te hebben gehad, en wij krijgen voor het eerst al deze jaren een volgende afspraak pas over 6 maanden ipv 3 of 4! Alles gaat geweldig!

donderdag 21 oktober. Genoeg gereinigd!

Nu heb ik wel heftig last gehad van het laxeren en ook de colon doet het behoorlijk. Vind 2 behandelingen wel weer genoeg. Heb daarna nog een gesprek met Chan die ook mijn pols meet en zegt dat alles er prima uitziet! En dat 2 behandelingen wel genoeg zijn. Krijg nog wel supplementen mee voor extra kracht en weerstand.

woensdag 13 oktober. Reinigen.

Vanwege een superleuke opdracht en een ongesteldheid is uiteindelijk vandaag pas weer de eerste colon. Ik heb niet veel gemerkt van het laxeren en de colon verloopt prima.

woensdag 6 oktober. Stom.

OK, nu heb ik het zelf over me afgeroepen. Plat op mijn rug en ik verga van de pijn in mijn schouder, maar dan had ik ook niet die paar stenen moeten versjouwen. Normaal geeft tillen alleen een pijnlijke, opgezwollen arm, maar nu roept mijn schouder ook dat dat wel een heel slecht idee was...

maandag 13 september

Ik ga naar Chan van Jade Health Center voor een check en omdat het me goed lijkt weer eens wat reinigingen te doen. Ook Chan kijkt naar mijn schouder en geeft een massage maar kan er verder ook niet veel van maken.  

Werk

Ik heb ondertussen 2 superopdrachten gekregen. Een voor een ziekenhuis. Het ziet er modern uit met heel veel aanverwante zorg ook in huis. Dat is de eerste paar keer echt vreemd, ik weet zo goed wat het is om als patient daar te lopen, nu maak ik er deel van uit. Ook grappig om te realiseren dat er ergens tussen al die poli's een deur is en een gang met kantoorkamertjes en de RvB, het is net een echt bedrijf. Wel raar toch als in voorbeelden bijv. over borstkanker wordt gepraat. De voorzitter kent mijn geschiedenis en is ook open om naar bijv. preventie te kijken en iets meer holistische zorg, maar ik moet wel oppassen met wat ik zeg over het laatste, ik begrijp ook wel dat dat mogelijk wat te ver gaat voor reguliere artsen. Ben al heel blij met de klus, de wil om verder te kijken, het loopt prima! 

Verder nog een superklus om door natuurlijke selectie met nutrienten verrijkte gewassen in Africa en Azie te introduceren onder de allerarmsten. Helemaal mijn ding, voeding, gezondheid, voor de allerarmsten... Wat voel ik me bevoorrecht. Mag zelfs op reis naar Africa. Heel eng en emotioneel, na een jaar met van alles nu opeens alleen op reis. Net als vroeger toen ik voor mijn werk veel reisde. Na de emoties voel ik me toch super, heb het gevoel dat ik eindelijk weer bij hoor, weer kan bijdragen, het leven weer normaal is.

2-4-6-9-13 juli

Leo is terug van vakantie en het is ouderwets fijn. Hij vraagt wel of ik alle mogelijke controles heb gehad. De behandelingen van deze wonderman maken dit keer echter niet veel verschil. Af en toe is de pijn dagen weg, dan opeens is het heel erg, nog steeds volkomen onvoorspelbaar. We sluiten de 13e af door maar weer eens een nieuwe borstprothese te halen, was ruim 3 jaar terug, dus was wel toe aan een nieuwe, plus wat nieuwe setjes en een bikini. -) De extra afspraak in het ziekenhuis zeggen we af, ze weten toch niet wat het is en ik heb al een tijdje niet echt een aanval meer gehad.

woensdag 28 juli

Loop na de kapper maar even langs de fysio. Kan meteen behandeld worden. Wow, nu doet mijn schouder pas echt zeer!

vrijdag 23 juli

Telefonisch de uitslag, want zoals altijd als ik wat heb is iedereen op vakantie. Er is niets uit de botscan of de rontgenfoto van de schouder gekomen. Ik krijg een verwijzing voor de fysio.

woensdag 21 juli: botscan

Zo zit ik dan opeens weer een hele dag in het ziekenhuis voor een botscan met tussendoor een rontgenfoto. Ik heb heel veel drinken meegenomen en vind een vrije computer zodat ik wat kan mailen en internetten, lekker want anders zit je je al die uren maar te vervelen, het is slecht weer en huis is nu te ver.

vrijdag 16 juli: echt niet

De echo heeft niets laten zien. Zoals de dokter zegt, "je begrijpt dat we nu op zoek gaan naar kankercellen". Ik knik maar we zijn er eigenlijk van overtuigd dat het een beklemde zenuw is en dat ze het compleet mis heeft. Een lymfeklier in mijn hals is opgezet maar dat kan ook gebeuren bij een verkoudheidje.

woensdag 14 juli: in het ziekenhuis

Dr. Vrijland kan de pijn niet plaatsen, zit op een rare plek, maar morgen kan ik een echo laten maken voor de zekerheid.

dinsdag 13 juli: bij de huisarts

Deze nieuwe huisarts is heel simpel. Pijn in de rechterschouder? De kant waar u al 2x borstkanker heeft gehad? Gaat u even heel snel een afspraak met het ziekenhuis maken.

maandag 12 juli: al weer

Ben op verjaardagsvisite en vanuit het niets zo maar weer die erge pijn in mijn arm. Op de terugweg toch maar even langs de huisarts. Het voelt als een beklemde zenuw maar is echt heel pijnlijk en kan het niet aan een bepaalde actie van mij relateren. Morgen kan ik er terecht.

vrijdag 9 juli: hangschouder?

Heerlijke middag en avond in BoZ met zwemmen en BBQ. Blijkbaar heb ik raar aan de rand van het zwembad gehangen, want krijg extreme pijn in mijn schouder.

vrijdag 28 mei: dag en niet tot ziens

Terug bij de plastische chirurg, dwz de assistent. De wond begint dicht te trekken dus hoef niet meer terug te komen. Krijg nog wel een heel verhaal/preek waarom ik dan geen reconstructie laat doen, dat de chirurg erin gespecialiseerd is, dat het allemaal wel meevalt met de risico's. En dat na de afgelopen weken en wetende hoe slecht wonden bij mij helen, nou nee bedankt zo'n probleem heb ik er niet mee. Ik ben blij dat ik hier niet meer terug hoef, als het ooit nodig is zoek ik een ander ziekenhuis. Lopen we iedereen het SFG aan te prijzen omdat de mensen zo geweldig zijn, blijken dat vnl. dr. Vrijland en Patricia, deze afdeling is in ieder geval niet mijn ding, met zijn iedere keer een andere dokter en slechte bereikbaarheid en attitude. Blijkbaar voel ik me in het ziekenhuis toch ook behoorlijk kwetsbaar en onzeker, want een klein beetje empathie doet zo enorm veel goed, en informatie helpt mij erg voorbereid te zijn en neemt stress weg.

vrijdag 14/zaterdag 15 mei. Derde en definitieve verhuizing.

Weer een verhuizing! Wel balen, met mijn arm kan ik hoe dan ook niets tillen zonder in de problemen te komen, maar met zo'n open wond houdt het helemaal op. Lang leve onze vrienden die komen helpen.

dinsdag 11 mei. O maar dat is heel normaal.

Eindelijk kan ik terecht bij plastische chirurgie. Voel me aardig in de steek gelaten. Blijkbaar zijn dit soort complicaties voor hun heel normaal, maar niet voor mij dus wat meer bereikbaarheid, actie en inlevendheid zouden niet gek zijn. Opereren doen ze niet, moet vanzelf dichttrekken. Weer meer pleisters en zalf. Zegt doodleuk dat het wel 6 weken kan duren voordat zoiets dicht gaat! 

zondag 9 mei. Eerste hulp.

We belanden op de huisartsenpost van het ziekenhuis omdat het steeds verder open gaat en steeds roder wordt en de plastische chirurgie afdeling niet thuis geeft. Aardig wat uurtjes later met nieuw verband en recept voor zalf weer op straat. 

vrijdag 7 mei. Help, een gat!

Shit de wond is helemaal open gegaan, kijk zo bij mezelf naar binnen. Dit vind ik echt heel eng. Plastische chirurgie is onbereikbaar. Uiteindelijk kom ik via de receptie toch ergens binnen, maar krijg niet echt hulp. Twee keer per dag douchen en de straal erop zetten. Het is maar goed dat ik geen vaste baan heb...

maandag 26 april. Weg oor.

Operatie, 3x is scheepsrecht zullen we maar zeggen. Ondanks mijn gevraag heb ik nog altijd degene die opereert niet gezien of gesproken, weet ie wel wat de bedoeling is? Maar vlak voor de operatie zie ik 3 gezichten in mondkapjes boven me. Ze hebben me tijdens de operatie toch nog een extra verdoving, een roesje gegeven omdat ze buiten het gebied aan het snijden waren dat ze hadden verdoofd, daar ben ik wel wat pissig over. Wat begrijpen ze niet aan geef mij even wat tijd voor de operatie om in meditatie te komen, dan kunt u uw gang gaan, ik wil zo min mogelijk toep in mijn lichaam? Maar ik mag uiteindelijk toch naar huis en lig dan verder lekker uit te rusten in mijn bed.

vrijdag 23 april. Controle.

Controle bij dr. Vrijland. Alles weer goed! Zijn we weer even vanaf.

dinsdag 6 april. Zonder verdoving?

Weer tijd voor de jaarlijkse mammografie. Omdat ik toch in het ziekenhuis ben meteen maar de pre-operatieve screening voor de verwijdering van het ezels- of hondeoor. Het is theoretisch mogelijk om het onder lokale verdoving te doen, hoewel ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Ik vind het best wel een eng idee, maar beter dan al die rotzooi in mijn lichaam, dus geen algehele narcose voor mij....

woensdag 24 februari. Koopcontract.

Koopcontract! Eindelijk hebben we weer een huis, en nog ons droomhuis ook, na alle gezoek en mislukte koop en onderhandelingen en bijna de moed opgegeven.... Gaan we toch echt weer de goede kant op. Midden mei hebben we weer een eigen stek, kunnen we gronden, de spullen uitpakken die al een jaar ingepakt zitten, en dit jaar definitief afsluiten.

maandag 8 februari. Henk.

We rijden in de vroege ochtend weer naar Henk Fransen omdat de vorige afspraak in alle ijs en sneeuw was mislukt. Altijd hartverwarmend en versterkend, maar met mij collage kom ik niet erg verder.

dinsdag 5 januari 2010. Wat voor oor?

Afspraak bij de plastisch chirurg omdat ik zo veel last heb van een dikke bobbel oedeem onder mijn arm. De dokter herkent het meteen als een ezelsoor of 'dog ear' in het engels (scheelt nogal een ezel of een hond maar goed) en ik zal een oproep krijgen voor de verwijdering er van. Hij begint ook over een reconstructie, als ik het van eigen weefsel zou willen zou hij een hap uit mijn bil nemen (mijn buik is te dun, jippie), maar heb niet zo'n trek in alle risico's en een scheve bil.

donderdag 10 december. Feest.

De tweede controle in het ziekenhuis sinds de operatie. Dr. Vrijland is helemaal tevreden en was onde de indruk van de informatie die ik had gestuurd over Hirneise, Fransen, en dieet. Maar als ik wel een presentatie aan het hele team wil geven gaat dat toch iets te ver... Ze is heel relaxed, volgende controle pas over 4 maanden ipv 3. Tijd om feest te vieren!

vrijdag 3 december.

Dit was een weekje van opruimen, tandarts, kapper en gezichtsbehandeling, dus huis en ik zijn helemaal klaar!

zaterdag 28 november. Weer een verhuizing.

Weer een verhuizing en nu in de gietende regen valt niet mee, we zijn al een paar dagen spullen aan het overbrengen maar toch is er nog zo veel. Dat ik niet kan sjouwen is moeilijk, maar merk dat, ondanks dat ik voor mijn gevoel niets doe, mijn arm toch behoorlijk opspeelt, dus houd me maar rustig.

maandag 9 november. Ik heb het weer te pakken.

Ik ben terug bij Henk Fansen. En yes mijn bloedwaardes gaan weer de goede kant op, nog niet zo goed als na de zomer maar ben weer op de goede weg met mindset, dieet en bewegen. Vooral dat bewegen blijft echt mijn zwakke punt. Alleen het uitvogelen wat nu echt mijn levensdoel is loopt nog niet zo hard, zit daar nog wat tegen aan te hikken.

dinsdag 3 november. Klus!

Eindelijk weer werk - ik begeleid deze ochtend een start up met hun visie, strategie en branding. heerlijk maar vermoeiend zo'n paar uurtjes zeg.

woensdag 28 oktober. Sexy.

We hebben een afspraak in de Marlies Dekkers store in Rotterdam. In het kader van de borstkanker maand zijn er open avonden voor borstkankerpatienten. Ik heb er niet zo veel vertrouwen in (met een borstprothese kun je eigenlijk alleen de voedingsbh's aan), maar wonder boven wonder past het en ziet een Marlies Dekkers voedingsbh er toch heel wat leuker en sexier uit dan de normale bh's voor borstprotheses. Ik heb nooit een probleem gemaakt van de amputatie, en lieve Bas al helemaal niet gelukkig, maar mooi of sexy is toch anders. Emotioneel maar ook superblij zoeken we een restaurantje op om het te vieren.

maandag 5 oktober. Opkikkers.

Ik heb een afspraak bij Henk Fransen. Als ik binnenkom ziet hij al het niet goed gaat met me, en ook mijn bloedwaardes zijn weer stukken minder: de oude patronen zijn teruggekeerd, maar zijn nog niet zo slecht als in het begin. Wel balen, na de zomer ging het zo fantastich! Ook wel mooi en ook wel eng: het doet dus wel wat, dit mentaal - voeding - bewegen. Omdat ik daarin geloof deed ik het natuurlijk ook maar het is wat anders om daar zo mee geconfronteerd te worden. Dat is natuurlijk wel een stok achter de deur! Henk helpt mij dmv visualisatie en meditatie weer de positieve draad op te pakken en met een stuk meer energie en goede moed ga ik naar huis.

's Avonds is er een borstkanker avond in het ziekenhuis. Ik had niet zo'n zin, de lezingen brengen niet veel nieuws, maar Bas houdt vol. Mijn supportgroep neemt af en op zo'n avond ben je natuurlijk wel met bondgenoten. Het hele medisch team is er en dat is mooi, de avond is fijn en we ontmoeten de maatschappelijk werkster die ons had geholpen dit tijdelijk huis te vinden. Wonder boven wonder, nu helpt ze ons weer met ons volgende tijdelijke huis! Dat is echt een opluchting.

september. Down.

Ik voel me down - het lijkt wel of ik een burn out heb! Misschien is het dat een geweldige zomer ten einde loopt en ik minder buiten ben, dat het vinden van een huis niet is gelukt, er steeds minder mail komt, of komt nu gewoon de tijd van verwerken, maar ik heb nergens zin in en ben ronduit depressief. Tot overmaat van ramp krijg ik een behoorlijke buikgriep waar ik een paar weken goed ziek van ben. Mijn anti-kanker dieet gaat op de schop, de kwark met lijnzaadolie lijk ik wel allergisch voor geworden, die baksteen komt er onmiddellijk uit. Ook bewegen is stukken minder nu ik me zo beroerd voel en we niet meer iedere dag in het zonnetje kunnen skaten of fietsen of wandelen.

woensdag 26 augustus

Met Renate naar de sauna. Helemaal blij als ik nog een vrouw zie met 1 borst, dat is voor het eerst en is wel heel fijn. Helaas is ze meteen weer verdwenen en we zien haar niet meer. M'n arm houdt zich weer prima.

donderdag 20 augustus

1 jaar getrouwd. Samen erg gelukkig maar wat een jaar verder! Bas heeft als verrassing voor het weekend de suite in de Euromast geboekt om meer tijd te hebben dan vorig jaar. Super!

maandag 17 augustus

Eerst naar de fysio maar dat stelt niet zo veel voor. Dan naar Henk Fransen in Utrecht. Henk wordt helemaal blij van mijn bloedwaarden, ze zijn bijna allemaal de goede kant op. Alleen met name de zuurgraad kan nog wel beter. Als we mijn collage-input bekijken en hij hoort mijn verhalen over de pinguins en de sepia's dan wordt hij nog blijer. Ik moet daar echt wat meedoen vind hij. Hij is superblij maar ik minder. Weet nog steeds niet zo goed wat ik er nu mee moet.

vrijdag 14 augustus

Spannend, weer in het ziekenhuis voor de eerste controle bij Dr. Vrijland. Het loopt erg uit maar eindelijk zijn we aan de beurt. Ze is behoorlijk onder de indruk van hoe het litteken er uitziet en dat het harde pijnlijke klierweefsel in de andere borst helemaal weg is. Ze voelt rond de wond en is heel tevreden. Ze vraagt zelfs of ik informatie wil mailen over Hirneise en Fransen. Superfijn dat ze zo open is en geinteresseerd, dat geeft een boost aan energie. Ik vraag nog over de zak met lymfevocht maar een eventuele volgende operatie wil ze pas op de volgende controle bespreken. Helemaal blij gaan we naar huis.

donderdag 6 augustus

Mijn vierde darmspoeling. Ben het eigenlijk wel eens zat maar er komt nog heel veel los. Ze zeggen dat ik er nog wel een zou kunnen doen maar ik wil wel eventjes een gewoon leven en m'n darmen wat rust gunnen. Over een tijdje doe ik er nog wel een paar.

zaterdag 1 augustus

Nog eens naar Leo, die de boel weer stevig masseert en verklevingen losmaakt. Ook mentaal altijd een opkikker.

vrijdag 31 juli

Heb behoorlijk pijn in mijn arm. Dat is iedere ochtend wel stijf en gevoelig maar nu is het behoorlijk en het gaat ook niet echt weg. Misschien toch te veel gezwommen afgelopen woensdag? Over 2 weken weer de eerste controle in het ziekenhuis - benieuwd en hoop de geruststelling te krijgen dat ik goed bezig ben - het blijft toch spannend ook al voelt het als de juiste weg!

maandag 27 juli

De derde darmspoeling. Gaat erg goed. Na de soep een gesprek met Chan. Die wil dat ik nog een keer een spoeling doe omdat er zo veel wordt afgevoerd en omdat er nog zo veel toxines in mijn lichaam zitten. Ik ben blij dat er nog meer afgevoerd gaat worden maar teleurgesteld omdat ik dacht na 3x klaar te zijn. En omdat ik er niets van voel vraag ik me af of het wel goed werkt! Wat voor instelling is dat dan?

18 - 26 juli

Een weekje vakantie om bij te komen. We wandelen het eerste weekend aardig er op los met onze vrienden! Zondag zelfs 6 uur onderweg. Heb ik toch best al weer een aardige conditie. In de week aardig wat duikjes gemaakt en zelfs naar de sauna. Geen last van mijn arm dus helemaal happy. Zondag begin ik in het boek Anti-Kanker van Servan-Schreiber en wordt weer veel wijzer over kanker en eten - veel bekend en toch weer wat nieuws en fijn geschreven. Bas leest Samen sterk bij kanker van Henk Fransen en vind dat we de supportgroep weer eens moeten activeren! Aan de andere kant krijg ik af en toe toch heel fijne steunreacties en ze doen allemaal even goed. Volgens Bas begint m'n huid er heel mooi uit te zien. Ik ben blijer dat na een jaar van pijnlijk klierweefsel in de andere borst deze zo maar helemaal weg is. Weet alleen niet of het de darmspoelingen, eten, bewegen of de combinatie zijn.

zaterdag 18 juli

Na lange tijd toch weer langs Leo. Er is wat verkleving maar na een stevige behandeling voelt alles weer goed en lekker los.

donderdag 16 juli

De tweede darmspoeling bij Jade. Bij de 2e en 3e spoeling kan er niet zo veel in maar er komt weer zat uit. Gelukkig nog steeds geen last van de spoeling en erna - wel weer trek in ongezond lekkere dingen!

zondag 12 juli

We gaan voor de eerste keer sinds de operatie weer duiken! Heerlijk om weer in het water te liggen en dit weer te kunnen oppakken. Hoop dat ik nu verder ongestoord kan blijven duiken.

zaterdag 11 juli

In de ochtend koop ik een nieuwe bikini en badpak, zie ik er weer mooi uit. De bikini die ik tot nu toe had is nog steeds de bikini die ik na de eerste operatie heb gekocht. Daarna bezoeken we Henk Fransen in Apeldoorn. Blij dat we er nog tussendoor konden voor de vakantie. Had de afspraak gemaakt toen ik me zo gestressed voelde 2 weken terug. Voel me nu rustiger maar toch blij Henk te zien. We komen er weer gesterkt vandaan, ookal waren de uitslagen van de scan dit keer heel slecht. Henk zei dat het een teken was dat er een hoop aan de gang was en daar houden we ons dan maar aan. Voor de volgende keer een collage maken over mijn levensinvulling. Ik krijg ook het draft werkboek toegestuurd en dat is toch ook weer leerzaam.

donderdag 9 juli

Na de massage en de acupunctuurbehandelingen is het nu tijd om de vrijgekomen gifstoffen af te voeren via een darmspoeling. Ik heb gehoord dat het behoorlijk gevoelig en emotioneel kan zijn, maar ik voel eigenlijk niets, en ook daarna heb ik geen last - alleen een behoorlijke trek! Helaas krijg ik alleen maar een soepje ipv een complete heerlijke maaltijd. Er wordt aardig wat afgevoerd maar hoor nu dat het altijd een serie behandelingen is, dus moet nog een paar keer.

woensdag 8 juli

Crematie van tante Annie. Pas een paar weken terug werd er uitgezaaide longkanker geconstateerd, nu al is ze overleden. Ze wilde zelf echter ook niet echt meer. Haar laatste weken zijn echter heel zwaar geweest doordat ze toch nog aan de chemo moest en daar zo enorm ziek van was- waarom dan toch? Ik hoop zelf gezond en gelukkig oud te worden (ik ga nog steeds uit van mijn 93 jaar :-) )!

donderdag 2 juli

Weer naar Jade. Een goed gesprek met Chan, die me o.a. wijst op het feit dat ik me moet richten op de mensen die me steunen en niet degenen die niet in deze route geloven. Maar makkelijker gezegd dan gedaan. En dat ik mijn tijd moet nemen om helemaal te genezen en me niet druk moet maken over werk... -) De acupunctuur behandeling slaat weer goed aan en meer ontspannen en vol energie ga ik naar huis.

21 - 29 juni

Een raar weekje. Diverse ontmoetingen, fijn maar ook veel uitleggen over mijn keuze, en dus niet altijd even energie-gevend, ook al zegt uiteindelijk iedereen mij te zullen steunen - en daar gaat het tenslotte om. De week eindigt met een beetje buikgriep, raar om normaal ziek te zijn en daar behoorlijk last van te hebben! Bas is ook de hele week al aan het hoesten. We nemen maar aan dat de spanningen er uit komen.

vrijdag 19 juni

Ik heb een afspraak bij Jade maar het is een ramp om er te komen en ik kom veel te laat. Toevallig is er een happening dat weekend waardoor iedereen vroeg weg moet en de geplande behandeling kan niet doorgaan. Als alternatief krijg ik een acupunctuur-behandeling. Ik heb dat nog nooit gehad dus wil het wel eens proberen. Frieda schrikt van de spanning in mijn lijf en zegt dat ik daar nodig iets aan moet dan, maar dat had ik zelf natuurlijk ook net ontdekt. Een aantal naaldjes doen behoorlijk zeer, die van de algemene balans en van de darmen; de rest voel ik nauwelijks. Het is wel heerlijk ontspannend en ik val bijna in slaap. Dit is nog wel eens wat voor mij!

dinsdag 16 - donderdag 18 juni

Mijn echt eerste job als zelfstandige! Niet alleen meekijken. Heerlijk, maar ik merk heel sterk hoe kwetsbaar ik ben en dat ik een heleboel heb te verwerken van de afgelopen tijd. Het is ook niet niets wat er in amper 2 maanden is gebeurd... ik lijk wel bijna overspannen. De afgelopen dagen ook al een paar keer gestruikeld - ik ben wat wiebelig. Ook Bas is erg moe en maakt vergissinkjes en vergeetjes. Eerst maar eens heel goed uitrusten.

zondag 14 juni

In de regen staan we te kijken naar de Adidas Ladies run, waar Nienke in meerent (ook al hebben we haar 2x gemist, ze heeft een medaille dus was er echt!). De run staat in het teken van Pink Ribbon (ideetje: misschien volgend jaar ook meerennen?) en voor ons beiden is het even heel emotioneel en staan we te huilen op de brug. De spanning begint er uit te komen.

vrijdag 12 juni

Danielle komt om een aantal yoga-oefeningen met me te doen. Nou dat voel ik wel! Ik schrijf alles op zodat ik ze zelf ook kan doen. Was een fijne ochtend en voelt goed.

woensdag 10 juni

Voor het eerst naar Jade Ayurvedic Health Center, aanbevolen door Henk. Ik heb een intake bij Chan en Frieda en krijg dan een Pacha Karma detox kuur. Vandaag een heerlijke massage en een shirodhara. Nog even stomen, dan douchen en een heerlijke Ayurvedische maaltijd. Die olie ruikt heerlijk maar blijft nog wel even in m'n haar zitten!

Dinsdag 9 juni. Kiertje.

Dr. Zuetenhorst belt, wat ik ga doen met de chemo. Ze is niet echt verbaasd als ik zeg dat ik het niet doe. Wel iets meer als ze ontdekt dat ik ook de hormoonbehandeling niet wil doen en niet ben gestart met de bestraling. Maar als zij het maar goed heeft uitgelegd, en als ik snap wat ik aan het doen ben, dan is het goed. Haar deur staat op een kiertje zegt ze, maar beiden hopen we dat het niet meer nodig zal zijn om elkaar weer te zien!

Het is al weer bijna 4 weken geleden dat ik de uitslag kreeg en het behandelplan van bestraling, chemo en hormoontherapie. Sinds die tijd ben ik begonnen met fysio, het door het ziekenhuis geregelde huis bekeken, zijn we verhuisd, druk bezig geweest met instanties op de hoogte te brengen van de verhuizing, nog veel geregel met Unilever, artsen gesproken... ontzettend veel gedoe en geregel waartussen er ook tijd nodig was voor mijzelf en wat ik nou eigenlijk wil. Het is wel heel veel geweest.

Doodmoe van de afgelopen weken, bijna verbaasd dat deze hele kwestie zo groot heeft kunnen worden. Niet gemakkelijk om (voor nu) niet het regulier in te gaan maar mijn pad te volgen, wat dat ook brengen mag. Want met een teruggekomen kanker twijfel ik wel aan mijn eigen kunnen. En is het bere-eng om deze keuze te maken. Maar tegelijkertijd is er eigenlijk geen andere keuze, niet echt. Ik wil met mijn lichaam werken om het beter te maken. Ik wil het niet afstraffen en vergiftigen en vernietigen. Alles in me komt daartegen in opstand, mentaal en fysiek. Heb eerlijk onderzocht of het de angst voor het onbekende is, maar het voelt toch echt als iets wezenlijks van binnen. Voor wat voor reden dan ook. Een van de dingen die ik op mijn programma nu heb staan, is iedere dag flink bewegen/sporten. We wandelen veel en ik heb een fiets gekocht! En, nu ik mijn lichaam niet ziek ga maken maar ga steunen, kan ik ook gaan bouwen aan werk. Want in m'n uppie thuiszitten is dus niet mijn ding. Volgens schema zou ik nu thuiskomen van mijn eerste bestraling. In plaats daarvan is komende woensdag mijn eerste alternatieve behandeling, een ontgifting in een Ayurvedisch centrum in Utrecht. De eerste gewone controle is alweer over 2 maanden. Ik kan weer op weg.

Maandag 8 juni. Accepteer mijn keuze aub.

Vandaag zou de eerste bestraling zijn. Raar gevoel, maar blij. Ik schrijf een lange mail met een update naar iedereen. Ik krijg een berg positieve reacties, wat ik niet allemaal had verwacht. Dat het goed is, dat de rest troep is, dat het goed is om je eigen weg te volgen, dat ik het kan. Fijn zeg. Twee reacties dat ze het zelf niet zo zouden doen maar dat ze mijn beslissing respecteren. En dan ook van 2 waarvan ik het niet helemaal had verwacht sterke negatieve mails en de vraag of ik me nog laat ompraten. Ik weet dat het uit een goed hart komt maar vind het wel heel moeilijk lastig. Goedbedoelde meningen die toch behoorlijk ondermijnend werken. Ook mijn liefste nichtje heeft het zwaar en huilt dat ze me niet kwijt wil. Ben ik juist niet van plan!

Donderdag 4 juni.

Het UWV heeft gebeld. Hopen dat dat allemaal in 1 keer goed loopt. We krijgen ook op het oude en nieuwe adres brieven van het UWV met verschillende boodschappen, wat niet veel vertrouwen geeft.

Woendag 3 juni. Keuze voor kracht en kwaliteit.

Ik bel nog een keer met Henk Fransen om te checken wat me door de artsen wordt verteld (laatste kans, laatste mogelijkheid om een behandeling te krijgen etc). Ik ben heel emotioneel. Hij verzekerd me dat ze me geen behandelingen mogen weigeren mocht ik me over een tijdje bedenken en dat hij achter me staat. Ik vertel ook dat ik ook wel aan mezelf twijfel of ik het wel zelf kan doen, tenslotte is de ziekte teruggekomen. Maar toch voelt het diep van binnen beter om het zelf weer aan te pakken, met hulp van Henk. Liever m'n lichaam helpen dan het vergiftigen. Ook nog even overleg met Bas. Vervolgens bel ik dan de bestralingen af, die al ingepland staan vanaf maandag. Klaar. Totdat ik 's middags 7 voicemails vind van het ziekenhuis. De radioloog, dr Velema wil nogmaals met me praten. Of ik wel goed bij zinnen ben, of ik wel snap wat voor risico ik neem, of ik er wel goed over heb nagedacht... Dit is wel heftig en had ik niet verwacht. Ik probeer uit te leggen waar ik sta en hoe ik over deze ziekte en de behandelmethoden denk. Ze wijst me op gebrek aan medisch bewijs voor hoe ik het wil doen maar zegt ook dat ze snapt dat ik er goed over heb nagedacht. En dat als ik er zo gestresst in ga dat inderdaad de behandelingen negatief kan beinvloeden. En voegt nog gekscherend toe dat het wel makkelijker zou zijn als patienten gewoon zouden doen wat de artsen zeggen, maar dat ik blijkbaar niet zo'n patient ben -). Eindelijk rust. Wat is dit moeilijk geweest en wat een zware weken. Maar het is ook wel eng. Bas belt de familie die allemaal verrassend positief reageren, dat hadden we niet verwacht. Maar blijkbaar was iedereen ook wel toe aan een beslissing.

Dinsdag 2 juni. Je hart volgen.

Ik wordt teruggebeld door dr Velema. De kansen dat de kanker weer opduikt zonder bestraling zijn hoog, 30-50 %. Maar de effectiviteit van de bestraling is minder dan ik had gedacht, ongeveer de helft risicoreductie. Beide getallen zijn veel hoger dan ik had verwacht. Ik twijfel enorm. Punt is, dat er een groot gebied zal worden bestraald, maar niet net het stuk waar ik verwacht dat als er nog iets gebeurd, dat het dan daar gebeurd. Dit helpt niet echt om te kiezen. Tegelijkertijd besef ik dat ik de afgelopen weken alleen maar heb gezocht naar argumenten om de behandelingen niet te hoeven doen. En dat zegt men wel genoeg over waar ik eigenlijk sta. Ik ben in de HEAT met fijne mensen die het normaal vinden je diepste weten te volgen en spreek veel met Bas. Heerlijk zo'n superlieve man, een soulmate, die me begrijpt en volledig naast me staat wat ik ook beslis. Ik weet eigenlijk wel wat ik wil, maar blijf het enorm moeilijk vinden.

Weekend. Een weekend van spullen inleveren bij het werk, lease-auto inleveren, de laatste opruimwerkzaamheden in het oude huis, sleutels wegbrengen, auto van Helen oppikken, naar het strand, kasten in elkaar in het nieuwe huis. Maandagavond vertrek ik voor m'n eerste HEAT, m'n eerste klus na mijn leven als werknemer. Spannend, leuk, even er uit en weer normaal. 

Donderdag 28 mei. Terug in de Daniel.

Daar zijn we weer eens in de Daniel den Hoed. De poli heeft sinds de laatste keer een opknapbeurt gehad. Dr. Velema blijkt weer een aardige vrouw, arts in opleiding. De bestraling ligt voor mij anders. Het is minder invasief dan de andere twee met minder bijwerkingen (die dan toch altijd nog beschadigde longen, hartspier, tussenribspieren, middenrif en huid kunnen bedragen) en lijkt effectiever dan de andere methoden. Ze legt goed uit hoe de bestralingen in z'n werk gaan, de tatoeages, 5 weken iedere dag. En doet een lichamelijk onderzoek. Maar omdat dit een zelfzame tumor betreft waar ze niet veel ervaring mee hebben kan ze niet echt veel zeggen over de risico's van niet doen. Ze zal checken met haar mentor en dan wordt ik dinsdag teruggebeld. Verder een afscheidsfeestje op het werk, leuk om iedereen van tot ver vroeger weer te zien, dan notaris voor de overdracht volmacht.

Woensdag 27 mei. Alles loopt.

Weer naar Rotterdam voor de fysio, in het oude huis e-mailen want dat werkt bij ons nog niet. Bedrijfsarts belt of ze nog iets kan doen, maar dat alles goed geregeld zou moeten zijn nu met het medisch dossier.

Dinsdag 26 mei. Op de oncologie-afdeling. 

Door het giga slechte weer staat overal file als ik al heel vroeg naar Hilligersberg vertrek voor de fysio. Dan door naar de internist oncoloog, dr. Zuetenhorst. Bas is gelukkig net op tijd met alle files en ook de dokter is redelijk op tijd. Gelukkig weer een aardige vrouw, wel zakelijk. Daar komt dan een rekenprogramma op de computer, mijn gegevens worden ingetypt (leeftijd, type kanker etc) en dan volgen daar mooie staafdiagrammen uit over mijn kansen op levensverlenging met en zonder chemo en hormoontherapie. En nee mevrouw, wij kijken niet naar levenskwaliteit alleen naar kansen op levensverlenging. En die zijn in mijn geval met deze methoden laag, 2.5 en 3.5 % resp. Ook voor het ziekenhuis liggen ze in het grijze gebied. Ik heb eigenlijk wel bijna mijn beslissing klaar met dit soort getallen, maar we maken een afspraak dat ze me over 2 weken belt voor de beslissing. Wel wordt duidelijk gemaakt dat als ik nu de behandelingen niet neem dat ik ze dan over een paar maanden niet wel opeens krijg (ondertussen weet ik dat ze dat niet mogen weigeren). Nu kunnen ze me nog genezen, maar dan (een volgende keer) is het te laat.... Nieuw en schokkend nieuws. Vervolgens een lang gesprek met de oncologieverpleegkundige. Smerige chemo wordt er ingezet tegen borstkanker zeg. En dat in mijn situatie en met zo weinig extra kans. Gek genoeg is mijn grootste angst dat ik, als ik de behandeling weiger, uit het ziekenhuis wordt gegooid en geen zorg meer krijg. De verpleegkundige stelt me gerust dat er "zo veel" mensen zijn die behandelingen en zelfs operaties weigeren. Ik realiseer me nu pas dat ik ook dit keer toch weer had mogen weigeren dat ze mijn lymfeklieren zouden wegnemen. Het is me niet als optie gegeven, in tegendeel, er werd me verteld dat ik nu geen keus had. Maar die heb ik natuurlijk altijd wel. Aan de andere kant weet ik nu zeker dat dat goed zit.

Zaterdag 23 mei. Lang leve onze lieve helpers.

Eerst 's ochtends vroeg terug naar Hilligersberg voor de fysio. Als ik weer thuis ben zijn de eerste hulptroepen al weer gearriveerd. Er wordt schoongemaakt, ingeruimd, spullen in elkaar gezet en lampen opgehangen. Het is mooi weer en tussendoor eten we buiten in de tuin. Moe en gelukkig aan het eind van de dag.

Vrijdag 22 mei. Verhuizing deel 2.

Iedere dag fysio. Vanavond komen de verhuizers, in plaats van morgen, ze hadden te veel klantjes. Bas is druk met alles nog uit elkaar halen. Als ze er eindelijk zijn blijken ze niet zo snel te zijn, maar wel handig. Eind van de avond zitten we met onze spulletjes in het nieuwe huis.

Woensdag 20 mei. Henk Fransen, bondgenoot.

Eerst naar de fysio en rond het middaguur vertrekken we op weg naar Henk Fransen, natuurgeneeskundig arts en auteur van o.a. De bondgenoot (www.bondgenoot.com). Hij is voorstander van het stimuleren van het zelfgenezend vermogen, met of zonder reguliere behandelingen. Heb die afspraak al voor de operatie gemaakt, ook op aanraden van Nynke, van wie ik applaus kreeg met het boekje Samen sterk bij kanker (er staat daar een verhaal in over de kracht van de mensen om je heen en over applaus geven). Had de afspraak wat verder weg gezet omdat ik dacht dat ik anders te zwak zou zijn, wat gelukkig heel anders heeft uitgepakt. Wel fijn om nu de uitslag in de zak te hebben en die te kunnen bespreken. Henk doet diagnose middels bioresonantie. Heerlijk om iemand te spreken die ook de andere kant van al die behandelingen belicht en ook andere wetenschappelijke studies kent. Dat er ook veel studies zijn die uitwijzen dat het niet noodzakelijk werkt, en dat er ook studies zijn over alternatieve therapien. 5x per week 45 minuten sporten bijv. schijnt veel effectiever te zijn dan alle hormoonbehandelingen bij elkaar. Iemand die niet raar opkijkt als ik zeg dat het zo helemaal niet mijn manier is. Hij is niet tegen reguliere behandelingen, ik moet doen waar ik me goed bij voel. Hij kan, met of zonder reguliere behandelingen, er met mij voor zorgen dat het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam zo sterk mogelijk is. Tot mijn verrassing hoor ik dat hij de methode van Hirneise in Nederland toepast. Hirneise, die ik afgelopen januari "toevallig" heb ontmoet en die mij enorm inspireerde met zijn opvatting over dat ziekte in principe een hele mooie zelfregulering van het lichaam is, en die met zijn passie en levenslange ervaring methodes heeft ontwikkelt die heel veel mensen, met name in opgegeven stadia, daadwerkelijk "against the odds" genezen van kanker. Methodes die aansluiten bij wat ik belangrijk vindt, en die gaan over het mentale (ontspannen, levensdoel) en het fysieke (ontgiften, voeding, bewegen) samen. In plaats van 5 weken intern bij Hirneise doet Fransen het in een proces van diverse behandelingen in 9 maanden, om meer in het gewijzigde patroon te komen. Gesterkt rijden we naar huis.

Dinsdag 19 mei. Dossier maken.

Eerst naar de fysio dan naar de bedrijfsarts. Ik dacht even langs voor wat handtekeningen maar uiteindelijk zit ik er 2 1/2 uur om een complete verwijzing en medisch dossier te maken voor het UWV. Het is een heel lief mens en gaat zorgen dat het goed komt met het UWV. Ook is ze niet erg te spreken over de behandeling door de werkgever, om in deze situatie mij niet wat langer in dienst te willen houden, maar goed het is niet anders. Doodmoe nog even boodschappen naar Vlaardingen brengen en dan naar huis.

Maandag 18 mei. Druk.

Een drukke dag met fysio, bedrijfsarts bellen, langs de notaris en afgesproken met een verhuisbedrijf dat ze vanavond komen kijken. Het loopt even uit maar dan zijn ze er en is ook dat geregeld.

Zaterdag 16 mei. Verhuizing deel 1.

Het eerste deel van de verhuizing. Bas haalt 's ochtends het huurbusje, de eerste helpers komen al, en daarna gaat het als een stoomtrein. Samen met mama zorg ik voor eten en drinken. We zijn erg dankbaar voor alle hulp. Na twee busladingen zit iedereen uitgeput in Vlaardingen. Alle dozen en planten en kleine meubeltjes zijn over.

Vrijdag 15 mei. Wat een heerlijke supportgroep. 

Eerst 's ochtends vroeg naar de gipskamer voor m'n handjes. Leuke boel daar. Naar veel verwarring krijg ik ook de verwijsbrief voor de internist-oncoloog waarvan de dag ervoor was gezegd dat die klaar zou liggen. Daarna ben ik weer voor de eerste keer bij de fysio, voor wat rekken en strekken. Ben nog wel aangeslagen en emotioneel, maar begin me al weer in te stellen op de nieuwe situatie. Heb iedereen gemaild, ook dat ik er doorheen zit, en krijg lieve reacties. En dat ik werk mis. Niet alleen als afleiding in deze tijden, maar simpelweg omdat ik me enorm verveel. Ik zou zo graag m'n hersentjes weer eens even aan het werk zetten, en samen met een team iets moois doen. Ik mis ook de gezelligheid, het is best saai zo thuis, vooral als het regent, en je geen dozen kunt inpakken met maar 1 arm -). Het ziekenhuiswereldje is erg klein.

Woensdag 13 mei. Mokerslag.

Eind van de middag de uitslag gekregen. Dat zou eerst volgende week dinsdag zijn: de arts heeft alleen spreekuur op dinsdag maar het oncologisch overleg is op woensdag. Omdat ze het zelf ook wel wat lang vonden duren kregen mochten we toch vandaag nog even komen.

De tumor is een recidief, wat gewoon betekent dat de (zelfde) ziekte is teruggekomen na eerdere behandeling. 's Avonds zoek ik dat op op het internet en lees stukken die ik voorheen op de een of andere manier gemist heb (...). Als een tumor terugkomt is dat gewoonlijk binnen 3 jaar. En wat ik tot nu toe eigenlijk nog helemaal niet bedacht had, een recidief betekent een aanzienlijke verlaging van de overlevingskansen. Niet dat ik van plan was me aan die statistieken te houden overigens!

Eerst het goede nieuws. De randen van de wond zijn schoon van kankercellen, en ook alle lymfeklieren waren schoon. Dus was een goed besluit om destijds ze niet te laten weghalen in ieder geval. Vervolgens komt de klap als ze vertelt dat de behandelingen die volgen zijn: bestraling, zeer waarschijnlijk chemo, en hormoontherapie. Ik kan er niet bij. Aan de ene kant ben ik gezond, aan de andere kant krijg ik niet 1, maar alle mogelijke behandelingen voor mijn kiezen. Ik snap er niets van.

5-7 weken iedere dag bestraling op het wondgebied, een pijnlijke toestand met gevolgen voor de wond en littekenvorming, en meer oedeem. Iets bestralen wat er als het goed is niet zit. En praktsch: hoe ga ik iedere dag zonder auto naar de Daniel den Hoed komen? En nu maar wachten op een oproep, ze zullen me aanmelden maar dan moeten we afwachten wanneer ik er in pas.

Er worden ook afspraken ingepland met de internist-oncoloog om over de chemo en de hormoontherapie te praten. Hormoontherapie. Op mijn leeftijd alle produktie van vrouwelijk hormoon en de eierstokken stilleggen, voor de rest van m'n leven hormoonpreparaten slikken... Het voelt als complete waanzin. Dit zijn niet even een tijdje behandelingen en dan klaar maar levenslange behandelingen met levenslange consequenties.

Ze wil nog even naar de wond kijken. Ze vind dat het litteken er mooi uit ziet. Natuurlijk is alles een kwestie van perspectief -).

Dan krijg ik nog een afspraak met de gipskamer om mijn handen 's nachts in een bepaalde positie te houden zodat dat dove gevoel misschien sneller weggaat, een verwijsbrief voor de fysio en kunnen we naar huis. Aangeslagen en veel verdriet. Bas brengt de familie op de hoogte die ook schrikt.

Dinsdag 12 mei. Bruiloft.

Naar de bruiloft van Irene en Ronny, hadden we een paar weken geleden niet met zekerheid kunnen zeggen, en gelukkig zonder drain. Mijn vingers zijn nog steeds gevoelloos terwijl mijn arm overgevoellig is, alleen in de oksel is alle gevoel weg, raar gezicht als je scheert. De hele dag blijkt toch wel wat veel, en er begint ook aardig wat oedeem op te zetten, maar gelukkig op dezelfde plek als voor de operatie en niet in mijn arm.

Maandag 11 mei. Drain weg!

We moeten even wachten maar dan gaat de drain er gelukkig uit. De nieuwe mammacareverpleegkundige is erg aardig. Het oedeem dat ik krijg van het typen op de computer vind ze normaal. Ze vindt wel dat we heel lang moeten wachten op de uitslag. Ze zal met dr. Vrijland overleggen. Probleem is dat Vrijland op dinsdag spreekuur heeft maar het oncologenoverleg is op woensdag. Dat betekent dat we nog een hele extra week moeten wachten. Gelukkig belt ze later op dat ze heeft overlegd en dat we woensdagmiddag mogen komen na het oncologenoverleg.

Vrijdag 8 mei. Kan die drain niet weg?

Ik bel met het ziekenhuis omdat het komende maandag 14 dagen terug is dat ik ben geopereerd en dat is de maximale tijd voor een drain. Ik snap wel dat ie er nu niet uit mag, helaas hij loopt nog steeds te veel. Maar hij gaat ook jeuken en het wordt rood dus maandag wil ik dat ding er echt uit hebben. Maandagochtend mogen we om 8 uur komen dan zijn we de eerste en kan Bas nog een beetje op tijd naar zijn werk.

Donderdag 7 mei. Gelukt!

Naar de diploma-uitreiking van Jessica. Ben nog steeds blij en verrast dat ik zo veel fitter ben dan na de vorige operatie. Wat meer of minder bloedverlies al niet uitmaakt. 

Dinsdag 5 mei. Gelukkig een huis.

Na een paar dagen met iedere dag bezoek, gaan we vandaag kijken bij een huis in Vlaardingen. Dankzij de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis, haar vriendin die makelaar is, en een paar aardige mensen die al verhuisd zijn maar hun oude huis nog niet hebben verkocht, ziet het er naar uit dat we over 3 weken niet op straat staan maar toch een dak boven ons hoofd hebben. De inrichting is niet de onze, het is ook vlak langs de snelweg, maar het is helemaal niet slecht en we zijn er hoe dan ook blij mee. Iedere avond de drain meten, maar die blijft veel te veel lopen. Af en toe valt dat ding of blijft het haken of ik lig er op in bed. Zal blij zijn als die er uit mag. De uitslag van de operatie laat lang op zich wachten, we zitten weer eens in vakantietijd. In de tussentijd maar herstellen en weer fit worden! Dat ik over een paar weken ook zonder werk zit en dat nieuw werk er in deze situatie niet zo snel in zal zitten denk ik nog maar even niet aan.

Donderdag 30 april. Koniginnedag.

Na een heerlijk nachtje in eigen bed lekker blijven liggen en lezen, dan in het zonnetje gelegen terwijl Bas nog wat dozen inpakt. Ik ben verrassend fit vergeleken met de vorige operatie dus in de middag wordt het cappuccino op het terras en lopen we een aardig flink rondje om de paar zielige koniginnedagactiviteiten van H'berg te "bewonderen". Verder rustig aan en m'n mailtjes eens bekeken! Ik heb wel ontzettende zenuwpijn in mijn bovenarm, alleen een blousje ertegen is al pijnlijk en ik voel ieder naadje en draadje.

Woensdag 29 april. Yes! Naar huis!

Ondertussen ben ik aardig aan het idee gewent dat je 36 uur na zo'n zware operatie al naar huis zou kunnen gaan. Groot dus de teleurstelling toen mijn kamergenote en ik de zaalarts de volgende ochtend de patienten hoorde doornemen op de gang en hij bij mijn naam riep: donderdag of vrijdag naar huis. Maar even later was hij dan op zaal, vroeg me hoe het ging, ik zei: goed, en dat ik wel naar huis wilde, en hij zei: goed en verdween weer. En dat was dat. Meteen tas inpakken voordat ze zich zouden bedenken (m'n kamergenote kreeg ieder half uur een ander bericht). Helaas kon Bas pas eind van de middag komen, dus toen ik hoorde dat het zo lekker weer was ben ik maar lekker een half uurtje buiten in het zonnetje gaan zitten. Ongelofelijk dat ik dat kan, na de vorige operatie kon ik amper 10 meter lopen en nu loop ik zo het ziekenhuis uit! Wat een verschil. Dan lunch, dutje, en toen weer naar buiten, maar helaas het was wat kouder geworden. Voor de drain, die nog een tijdje blijft zitten, had ik al een paar keer uitleg gehad hoe ik die moest legen, maar ik kreeg er nu ook nog een maatbekertje en een "charmant" zwart plastic heuptasje bij, voor drain en slangen. Nu maar hopen dat dieven niet denken dat daar geld of zo in zit! Ik vond het idee van zo'n drain zo lang en thuis voor de operatie eng maar alles went al weer. Toen kon ik eindelijk naar huis. Mijn duim en wijsvinger zijn compleet gevoelloos, maar hopelijk wordt dat snel beter.

De boom heeft helaas in drie dagen al z'n bloesem verloren maar er wel al een paar duizend bladeren voor in de plaats gestopt. Het konijn springt in de rondte. Nynke komt even langs en de overbuurvrouw komt leesvoer brengen. Later dan gedacht ga ik naar bed.

Dinsdag 28 april. The day after.

Ik voel me redelijk goed. Heb goed gebruik gemaakt van de morfinepomp zoals me was verteld, en heb de volgende ochtend dan ook een redelijk tevreden arts van het pijnteam aan m'n bed. Ik schrik me een ongeluk als de zaalarts 's ochtends roept dat ik de volgende dag naar huis mag, het is net 12 uur na zo'n zware operatie? De mammacare-verpleegkundige, de haastig opgetrommelde fysiotherapeut (weet niet waarom ik nu al moet komen u bent gistermiddag pas geopereerd) en de chirurg zelf vinden dat complete onzin. Toch wordt de morfinepomp 's middags al wel verwijderd (maar niet de infuusnaald zelf waar het me eigenlijk om ging, voor het geval het niet goed gaat dan hoeven ze niet opnieuw een infuus te prikken).

Maandag 27 april. Weer een operatie.

We melden ons keurig om 7 uur op de afdeling chirurgie. Daar vroegen ze zich echter af wat we daar zo vroeg kwamen doen. We waren dan wel herhaaldelijk verteld om er om 7 uur te zijn, de afdeling zelf vond dat redelijke onzin want de operatie was pas om 12:30 uur. Dus hebben we een rondje gelopen, de patientenkamer bewonderd en rondgehangen. Ongelofelijk ik lig in dezelfde kamer en hetzelfde bed als de vorige keer! Naast me ligt een vrouw die ook net een borstamputate achter de rug heeft. Het schema liep ook nog uit, ik vroeg een keer of ik al een pilletje mocht en me om moest kleden maar nee hoor. Maar opeens was het dan toch zo ver, er komt iemand binnen rennen, haast haast WC pilletje omkleden en dan wordt ik naar beneden werd gesjeesd. Ben overstuur doordat het niet rustig loopt, pilletje werkt natuurlijk nog lang niet, afscheid van Bas valt niet mee. Ik ben nog helemaal bij. Het infuus prikken lukt niet totdat iemand uit de OK vraagt waar ik blijf en het zelf maar doet. Was nog bezig m'n mp3-speler vast te plakken terwijl iemand poogde een infuus te prikken en ik al half de OK werd ingereden.

Toen ik wakker werd lag ik naar de lachende bloemballon op m'n kamer te staren en was Bas er al gauw weer. Ze hadden wat extra morfine ingespoten omdat ik overstuur was, maar daar ben ik niet blij mee want ik ben enorm duizelig en misselijk. Bas mag mijn eten opeten want ik mag nog niet, ben net pas terug uit de OK. En als ze dan 's avonds opeens ook nog vinden dat je wel moet plassen kun je daar zo maar heel beroerd anderhalf uur tevergeefs mee bezig zijn. Ik wil geen katheter en vraag ze te wachten. Midden in de nacht komt er dan een verpleegster zeggen dat ik nog niet heb geplast. Ik vraag haar om water en nog even een uurtje te wachten, drink een flesje Aquarius leeg, en bel haar dan toch al snel dat ik het wel wil proberen. Zie dat katheter helemaal niet zitten. Gelukkig ben ik niet meer zo duizelig en misselijk en kan zelf op de po-stoel gaan zitten. Wat ben ik blij als het dan lukt, en ze niet met slangetjes en zo aan de gang hoeven gaan. Veel geslapen heb ik die eerste nacht niet, ook al had ik niet veel pijn.

De rest van de week

Omdat we het moeilijk hebben (net m'n baan kwijt, over 4 weken moeten we het huis uit want het is verkocht, maar we hebben nog geen huis, en hoe kunnen we inpakken en verhuizen als ik net geopereerd ben en geen zware dingen mag doen met m'n arm,...) wordt er ook nog een gesprek met de maatschappelijk werker ingepland. Marianne blijkt een superaardig vlot mens waarmee ik onmiddellijk klik. Ze gaat kijken of ze ons kan helpen met het vinden van, al is het maar tijdelijk, woonruimte. Ik wordt gebeld door de auto maatschappij dat de beschadiging aan mijn auto die ik had gemeld door mezelf is veroorzaakt, de dag van de botscan. Ik heb het niet eens gemerkt, Het wordt me nu allemaal te veel. Ik pak deze week zoveel mogelijk dozen in zodat Bas straks niet alles alleen hoeft te doen, totdat ik het vrijdag instort en het echt niet meer trek. Nu uitrusten voor de operatie. De laatste duikjes maar weer inplannen, met Bert en Bas op zoek naar de sepia's, maar ze zijn er nog niet, die ga ik dus missen dit jaar. Balen hoor. Ik vind ook het gedicht uit een film, dat ik meteen zo mooi vond, en hopelijk hoeven we het nog heel lang niet te gebruiken:

Bij mijn graf (Do not Stand at my Grave and Weep door Mary Elizabeth Frye (1904-2004))

Sta bij mijn graf zonder verdriet;
Ik ben niet daar. Ik slaap er niet.
Ik ben de wind in al zijn kracht,
De najaarsregen, zoet en zacht,
De glans op sneeuw onder de maan,
Het zonlicht op het rijpend graan.
Ik ben het snelle speels gerucht
van vogels in hun cirkelvlucht
wanneer je 's ochtends vroeg ontwaakt.
Het licht van sterren dat je raakt.
Sta bij mijn graf en hou je groot.
Ik ben niet daar. Ik ben niet dood.

Ik vind het gedicht van uit Four weedings and a funeral (hieronder) ook wel een bijzondere schoonheid hebben, je voelt de wanhoop en verdriet, maar bovenstaande wint het vanwege de gedachte.

Droeve blues (Funeral blues, door W.H. Auden)

Laat geen klok meer klinken, smoor de telefoon
Spreek de hond die blafte toe op strenge toon
Demp pianoklanken, stop met wat je doet
Laat de kist maar komen en de stille stoet

Volg de strakke strepen van een verre vlucht
Hij is echt vertrokken, komt niet meer terug
Vang de witte duiven, met een bloedend hart
Steek de oom agenten stemmig in het zwart

Mijn kompas, mijn anker, stevig voor de kust
Alledaagse dingen en mijn zondagsrust
Middernacht en morgen, stilte en gesprek
Liefde leek voor eeuwig, dacht niet aan vertrek

Doof nu alle sterren, laat geen licht meer aan
Stop de zonnestralen en verberg de maan
Kap de groene bossen, leeg de blauwe zee
Niets meer te beleven, niets valt ooit meer mee

Dinsdag 21 april. Uitslagen.

Vandaag alle uitslagen binnen. Het goede nieuws: de rest van het lichaam (hersenen, borst, buik, botten) is "schoon". Het minder goede nieuws: om te beginnen een flinke operatie waarbij de tumor en alle lymfeklieren zullen worden verwijderd. Nu denken ze dat het toch zeer waarschijnlijk dezelfde grillige kanker is als de vorige keer. Geeft niet veel vertouwen in de analysecapaciteit als ze op een monster A repen en op het volgende monster B. Vooral die lymfeklieren is een grote tegenvaller want daarmee mogelijk definitief problemen met het gebruiken van m'n rechterarm. En dat hadden we laatste keer zo succesvol vermeden. Maar echt te onderhandelen viel er nu niet. Duimen maar! De operatie is komende maandag al. Het gaat zo snel. Daarna gesprek met de anaesthesist. Uitgelegd van de blaren van de pleisters van de vorige keer, en van de pijn van de infusen. Hij denkt dat de aders worden kapotgespoten als het infuus te snel wordt ingespoten, dus dat schrijft hij op, en dan ook nog om geen jodium te gebruiken. Ook moet ik weer bloed prikken. Als ik vraag waarom, hoor ik dat de hb de vorige keer extreem laag was. Dit blijkt de dag na de vorige operatie te zijn. Blijkbaar heb ik toen heel veel bloed verloren horen we. Fijn omdat nu pas te horen (niet!) - dat verklaart waarschijnlijk de enorme moeheid en slechte conditie na de vorige operatie. Ik besluit alvast aan de staalpillen te gaan om er deze keer beter door te komen. wat gedoe over d emp3-speler, ik vraag of iemand een handtekening wil zetten voor eventuele problemen straks bij de operatiezaal.Dan terug naar de mammacareverpleegkundige waar m'n armen worden opgemeten om bij te kunnen houden of ik last heb van oedeem in m'n arm straks als er geen lymfeklieren meer zitten.

Vrijdag 17 april. Botscan.

Vandaag de botscan. 's Ochtends wordt de vloeistof rustig ingespoten. Dan naar huis waar ik zo veel drink dat ik misselijk wordt. De scan zelf is een half uurtje stilliggen terwijl het apparaat over me beweegt. Ik kan op het scherm meekijken naar de stippeltjes radioactiviteit.

Donderdag 16 april. Nog meer testen.

De mammagrafie was aan het eind van de middag gepland maar om ons wachttijd te besparen, en ze bij de radiologie erg uitlopen, mag die eerst, wat een service wat fijn dat zo iemand is die dat bedenkt. Blij als dat weer klaar is. Dan al snel aan de beurt voor weer een echo van de oksel rechts en weer een biopt. Weer vind ik het stom dat na de punctie nog een keer geprikt moet worden. We hebben een of andere Chinees die een beginner lijkt want hij begint en houdt vol dat er niets aan de hand is en er niets zit. Als wij hem een paar keer hebben verzekerd dat er wel iets zit, dat er gerpikt is met positieve uitslag, en waar het zit, kan ie het eindelijk vinden. Prikken gaat ook niet in een keer goed, maar eindelijk is het dan klaar.

Woensdag 15 april. Niet te geloven.

We zijn weer terug bij dr. Vrijland, omdat het inderdaad gelukt is de uitslag binnen een dag te krijgen. Tot onze grote schrik krijgen we te horen dat ik weer kanker heb. Ongelofelijk maar waar. En geen uitzaaiing van de vorige keer, maar een ander type ook nog. De artsen snappen het ook nog niet. Een hoop testen de komende dagen - ik word nu echt helemaal binnenste buiten gekeerd. Volgende week waarschijnlijk al weer een operatie. Dinsdag weten we meer. Patrica doet haar best en de week wordt volgepland. Meteen door om bloed te prikken (er is niet echt een marker voor borstkanker maar toch maar checken). Dan een lichaams CT-scan, van de hersenen, borst- en buikholte. Ik krijg een infuus en lig in een apparaat. Het inspuiten van het infuus doet extreem zeer. Maar dan kan ik weer naar Bas en naar huis. Dan de moeilijke telefoontjes en mailtjes naar familie en vrienden. Iedereen schrikt enorm. Ik weet niet wat te doen. Net zonder werk, had een sollicitatie lopen, wilde eventueel voor mezelf beginnen, overal gaat een dikke streep door. Extra eng nu er geen vangnet van werk is. En we zitten met het huis, er moet een nieuw huis worden gevonden en ingepakt en verhuisd... hoe gaan we dat allemaal bolwerken?

Dinsdag 14 april. Bijna vergeten!

Zesde controle. In de drukte rond huis verkopen, supersollicitatie, waren we het bijna vergeten, voor het eerst gaan we helemaal blanco naar de controle. Begint het eindelijk gewoon te worden. Maar als dr. Vrijland het litteken voelt zegt ze tot onze grote schrik dat ze mogelijk iets voelt. Het zal wel niets zijn, over 3 maanden toch maar een extra scan laten maken. Patricia gaat even weg en komt terug dat de echo nu al kan. "Ik ken jullie een beetje", zegt ze, "anders ga je je toch maar zorgen maken". Heel lief, maar ik hoop dat ze ons geen zeurpieten vindt, dit zegt ze misschien omdat we de vorige echo in januari vervroegd hadden omdat we ongerust waren door de pijn. Toch is het inderdaad wel fijn om nu meteen maar even te laten checken, dan zijn we er maar weer van af. We hebben gelukkig dr. van Seijen weer, de beste radioloog en aardige man met de aardigste assistent. De schok dringt eigenlijk pas echt door als hij heel nuchter zegt dat er inderdaad iets zit. Ik kijk hem in shock aan en kan het nog niet helemaal bevatten. "En wat nu, betekent dat een punctie?" "Laten we maar doen he", zegt ie. De punctie doet heel zeer ook omdat het niet meevalt door het littekenweefsel te komen. Aangeslagen komen we terug bij dr. Vrijland en Patricia, die dit ook absoluut niet hadden verwacht. Dr. Vrijland checkt nog of de radioloog al iets kan zeggen welke kant het uitgaat, maar hij heeft geen idee. Morgen terugkomen, als het meezit hebben ze dan de uitslag.

Dinsdag 13 januari: OK!

De volgende dag al de uitslag. Alles is goed, het was inderdaad klierweefsel. Opgelucht en helemaal gerustgesteld verlaten we het ziekenhuis. Wel vanaf vrijdag terug naar Leo voor een aantal fysio behandelingen om de pijn te verminderen, die helemaal doortrekt in m'n oksel en arm.

Maandag 12 januari 2009

Omdat de pijn in mijn linkerborst steeds erger werd en niet leek samen te hangen met mijn menstruatie, toch maar gebeld of de echo niet eerder mocht. Borst en oksel worden onderzocht.

Dinsdag 9 december: OK!

Al weer de vijfde controle. Ik vind het lastig om nog u te zeggen tegen de arts omdat we elkaar zo vaak zien, en wij een echte klik hebben, voelt het dichterbij maar ja voor haar ben ik natuurlijk gewoon patient. We hebben hetzelfde met mammacareverpleegkundige Patricia, echt een supermens en de beste van haar groep vinden wij, lief en spontaan, komt als ze ons in de wachtkamer ziet zitten ook spontaan even kletsen. De dames achter de balie worden we nooit erg blij van, er zit me een draak tussen! Tja we kennen allee gezichten zo langzamerhand wel aardig. Ik heb behoorlijk last van pijn in mijn linkerborst maar volgens dr. Vrijland is het echt klierweefsel en zou het met hormoonschommelingen te maken hebben. Voor de volgende controle over 3 maanden kunnen we eventueel wel een extra scan van die borst doen.

Dinsdag 16 september: OK!

De vierde controle. Alles is in orde. Ik heb wel wat last van pijn links maar dit is blijkbaar klierweefsel en hoeven we ons geen zorgen over te maken. Het kleine litteken wordt helaas gewoon weer rood en dik. Ik maak blijkbaar makkelijk littekenweefsel in dit gebied, ook het grote litteken, wat we er zelf helemaal niet slecht vonden uitzien, is blijkbaar dik en breed van het littekenweefsel.

Vrijdag 12 september

Echo van de rechteroksel.

Dinsdag 10 juni

De mammacareverpleegkundige haalt de hechtingen eruit. Het ziet er mooi uit. De volgende 3-maandelijkse controle wordt na ons trouwen, want heb geen zin om voor de bruiloft eventueel slecht nieuws te horen.

Dinsdag 3 juni: litteken weg?

De dokter laat even op zich wachten, maar daar is ze. Wat pijnlijke prikken en dat wordt het litteken weggesneden en opnieuw gehecht. Hopelijk werkt het dit keer beter.

Dinsdag 27 mei: OK!

Derde controle bij dr. Vrijland. Alles is in orde. Omdat dat kleine litteken, waar het bobbeltje zat (waar het allemaal mee is begonnen), steeds weer ontsteekt, rood en dik is en jeukt, stelt ze voor dat nog een keer opnieuw te hechten. Wow, volgende week al.

Dinsdag 20 mei

Een jaar na dato, dus we zijn weer toe aan een mammografie. Ik zag er wel tegenop omdat het vorige keer zo'n pijn deed in de borst waar de tumor later bleek te zitten, maar nu valt het best mee. De zuster zegt dat het er goed uit lijkt te zien maar de specialist moet er natuurlijk nog naar kijken.

Vrijdag 25 april

Afspraak op de Daniel den Hoed om de uitslag door te nemen, maar met zo'n uitslag zijn we natuurlijk lekker snel klaar.

Donderdag 17 april: niets genetisch.

Er komt een brief van de Daniel den Hoed, dat mijn DNA helemaal in orde is en er geen gevoeligheid voor borstkanker is gevonden. Dat is wel erg fijn. Was dit hele gedoe dus gewoon dikke pech.

Dinsdag 12 februari: OK!

De tweede controle bij dr. Vrijland. De echo's waren OK en zij voelt ook niets - jippie!

Vrijdag 8 feb. 2008

Weer in het Sint Fransiscus voor echo's van de oksels.